کاوش پدیده ارتباط گریزی پزشکان در بیمارستان های دولتی شهر یزد

ارتباط خوب و سالم بین پزشک و بیمار و پرسنل درمانی، سنگ زیربنای مراقبت های خوب پزشکی است و مهارت های ارتباطی نقش بسیار مهمی در رضایت بیماران و درمان آنان دارد. هدف این پژوهش، کاوش پدیده ارتباط گریزی پزشکان در بیمارستان های دولتی شهر یزد با استفاده از روش پدیدارشناسی بود.

روش پژوهش:

 این پژوهش، از نوع کیفی و با استفاده از روش پدیدار شناسی از دی ماه سال 1400 تا مردادماه سال 1401 انجام شد. محل انجام مطالعه 2 بیمارستان وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد در نظر گرفته شد. جامعه آماری شامل پزشکان عمومی و متخصص بیمارستان های دولتی شهر یزد بودند. از بین این پزشکان تعداد 12 نفر که سابقه کار بالای 11 سال و تمایل به همکاری با محقق داشتند با استفاده از روش گزینشی و هدفمند به عنوان نمونه انتخاب شدند. گردآوری داده های تحقیق با استفاده از مصاحبه صورت گرفت. برای روایی و پایایی پژوهش از معیار های لینکن و گوبا استفاده شد؛ و داده ها به وسیله نرم افزار NVIVO 11 مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند.

یافته ها: 

نتایج نشان داد که الگوی ارتباط گریزی پزشکان از 11 تم فرعی: عوامل روان شناختی، عوامل خانوادگی، فقدان مهارت، اختلال اطلاعاتی، چالش های مربوط به بیمار، چالش های مربوط به همکاران، چالش های مربوط به حرفه پزشکی، محیط بیمارستان، آسیب اجتماعی، عوامل اعتقادی و عوامل مذهبی تشکیل شده است. این 11 تم فرعی در قالب 5 تم اصلی: دلایل محیطی، فردی، ارتباطی، فرهنگی و شغلی دسته بندی شدند.

نتیجه گیری: 

برقراری رابطه مناسب بین بیمار و پزشک، جزء اساسی یک مراقبت پزشکی باکیفیت است. بهبود این رابطه باعث پایبندی بیشتر بیمار به درمان، رضایت بیشتر وی از تیم درمانی و کاهش خطاهای پزشکی و شکایات می شود.