مروری بر اجزای شهرهای اسفنجی ساخته شده از بتن متخلخل در راستای توسعه پایدار

افزایش جمعیت و توسعه فضای شهری از یک سو و از سوی دیگر گرمایش جهانی و تغییرات اقلیمی سبب ایجاد بحران های هیدرولوژیکی در نواحی شهری شده است. سیلاب های فصلی فراوان در سراسر دنیا و از طرفی معضل کمبود منابع آب شهری در برخی از فصول، سالانه خسارات زیادی را برای بسیاری از کشورها به همراه دارد. به دنبال وقوع سیلاب های متعدد و کمبود منابع، پژوهشگران چینی در سال 2014 مفهوم جدید شهرهای اسفنجی را به منظور حرکت در راستای توسعه پایدار، ارایه نمودند. پیشبرد برنامه ایجاد شهرهای اسفنجی به دلیل در بر گرفتن مقیاسی گسترده از مناطق و همچنین به دلیل نیاز به هماهنگی ها و مجوزهای فراوان در سطح کشور، بر عهده ارگان های دولتی خواهد بود. بتن متخلخل به عنوان فناوری نوین در توسعه فضاهای شهری به منظور کنترل رواناب های شهری در سال های اخیر در بسیاری از کشورهای پیشرفته تحت عنوان شهرهای اسفنجی مورد توجه بوده است. در گذشته این فناوری با چالش های فنی به مانند مقاومت مکانیکی محدود، دوام، گرفتگی درون حفره همراه بود که البته با توسعه فناوری مشکلات مرتفع گردید. این فناوری در کنار سایر اجزای تشکیل شهرهای اسفنجی مفهومی جدیدی از توسعه پایدار را معرفی می‎ کند. در حال حاضر چالش های فراوانی در رسیدن به این مفهوم وجود دارد که اصلی ترین آن عدم وجود مدلی جامع و یکپارچه، با توجه به وجود ویژگی های اقلیمی و نیازهای متفاوت در مناطق مختلف یک کشور می باشد. این مطالعه به معرفی اجزای شهر اسفنجی پرداخته و با بررسی مطالعات گذشته، چالش های تحقق این مفهوم مورد بررسی قرار می دهد.