مقایسه اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر شفقت و واقعیت درمانی گروهی بر سخت رویی روانشناختی در مادران دارای فرزند درخودمانده

هدف مطالعه حاضر مقایسه اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر شفقت و واقعیت درمانی گروهی بر سخت رویی روانشناختی در مادران دارای فرزند درخودمانده بود.

این مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه پژوهش مادران دارای فرزند درخودمانده مراجعه کننده به مراکز مشاوره و روان درمانی کودکان درخودمانده شهر تهران در نیمه دوم سال 1397 بودند. نمونه پژوهش 45 نفر بودند که با روش نمونه گیری دردسترس انتخاب و با گمارش تصادفی به کمک قرعه کشی در 2 گروه آزمایش و 1 گروه گواه قرار گرفتند. هر یک از گروه های آزمایش به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای به تفکیک با روش های گروه درمانی مبتنی بر شفقت و واقعیت درمانی گروهی آموزش دیدند و گروه گواه در لیست انتظار برای آموزش قرار گرفت. داده ها با مقیاس سخت رویی روانشناختی (Kobasa et al., 1982) گردآوری و با روش های تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در نرم افزار SPSS تحلیل شدند.

یافته ها:

 یافته ها نشان داد که هر دو روش مداخله گروه درمانی مبتنی بر شفقت و واقعیت درمانی گروهی در مقایسه با گروه گواه باعث افزایش سخت رویی روانشناختی و هر سه مولفه آن شامل تعهد، کنترل و مبارزه جویی در مادران دارای فرزند درخودمانده شدند و نتایج در مرحله پیگیری نیز باقی ماند (05/0<p)، اما بین روش های مداخله در افزایش سخت رویی روانشناختی و هر سه مولفه آن در آنها تفاوت معناداری وجود نداشت (05/0>p).

نتیجه گیری:

 نتایج نشان دهنده اثربخشی هر دو روش مداخله گروه درمانی مبتنی بر شفقت و واقعیت درمانی گروهی بر افزایش سخت رویی روانشناختی و هر سه مولفه آن و عدم تفاوت معنادار بین آنها بود. بنابراین، استفاده از روش های مذکور در کنار سایر روش های درمانی موثر می تواند نقش موثری در بهبود سخت رویی روانشناختی داشته باشد.