طراحی مدل ساختاری برای پیش بینی سازگاری زناشویی بر اساس جهت گیری مذهبی با میانجی گری سبک زندگی

پژوهش حاضر با هدف طراحی مدل ساختاری برای پیش بینی سازگاری زناشویی بر اساس جهت گیری مذهبی با میانجی گری سبک زندگی انجام شد.

روش پژوهش توصیفی-همبستگی بود. جامعه آماری شامل همه مراجعه کنندگان متاهل به مراکز مشاوره شهر تهران در نیمه اول سال 1400 بود. از طریق قاعده 10 نفر به ازای هر متغیر اندازه گیری شده حجم نمونه به تعداد 250 نفر تعیین شده و با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های سازگاری زوجی اصلاح شده، پرسشنامه جهت گیری مذهبی و پرسشنامه سبک زندگی LSQ استفاده شد. تحلیل داده ها از طریق شاخص های آمار توصیفی و مدل یابی معادلات ساختاری با کمک نرم افزار های آماری SPSS27 و AMOS24 در سطح معناداری 05/0 انجام شد.

نتایج نشان داد مدل پژوهش با داده های جمع آوری شده برازش دارد. نتیجه مدل یابی معادلات ساختاری با حضور متغیر میانجی نشان داد که بین جهت گیری مذهبی درونی و سبک زندگی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد. بین جهت گیری مذهبی بیرونی و سازگاری زناشویی رابطه منفی و معنادر وجود دارد. بین سبک زندگی و سازگاری زناشویی نیز رابطه مثبت و معناداری مشاهده شد. در نهایت نتایج نشان داد سبک زندگی بین جهت گیری درونی و سازگاری زناشویی نقش میانجی دارد.

جهت گیری مذهبی از عوامل موثر در سازگاری زناشویی است و سبک زندگی اثر این عامل را بر سازگاری زناشویی تحت تاثیر قرار می دهد. بنابراین جهت افزایش سازگاری زناشویی، توجه بر نقش متغیرهای واسطه ای از جمله سبک زندگی ضروری است.