تاثیر پوترسین و کودهای زیستی بر عملکرد و اجزای پر شدن دانه گندم در ‏شرایط شوری ‏

به‎ ‎‏ منظور بررسی تاثیر کودهای زیستی و پوترسین بر عملکرد و اجزای پر شدن دانه گندم در شرایط شوری، ‏آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشکده ‏کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه محقق اردبیلی در سال 1398 اجرا شد. فاکتورهای‎ ‎مورد بررسی‎ ‎شامل شوری ‏در‎ ‎چهار‎ ‎سطح‎ ‎‏(بدون شوری به عنوان شاهد و شوری های‎ ‎‏40، 80 و120 میلی مولار با نمک کلرید سدیم)، ‏کاربرد کودهای زیستی در چهار سطح (عدم کاربرد کود زیستی، کاربرد توام سودوموناس و فلاوباکتریوم، ‏کاربرد توام میکوریز با سودوموناس و فلاوباکتریوم و کاربرد میکوریز) و محلول‎ ‎پاشی‎ ‎پوترسین در سه سطح ‏‏(محلول پاشی با آب به عنوان شاهد، 5/0 و 1 میلی مولار) بودند. نتایج نشان داد که تحت شرایط شوری، کاربرد ‏توام میکوریزا با سودموناس و فلاوباکتریوم و محلول پاشی یک میلی مولار پوترسین شاخص کلروفیل، عملکرد ‏و اجزای عملکرد دانه را افزایش داد. بیش‎ ‎ترین سرعت پر شدن (00217/0 گرم در ‏روز)، طول دوره و دوره موثر پر شدن دانه (به ترتیب1/24 و57/35 روز)، وزن و حجم ریشه (به ترتیب 71/0 ‏گرم در بوته و 317/1 سانتی متر مکعب به ازای هر بوته) در شرایط عدم اعمال شوری، کاربرد توام میکوریزا، ‏سودوموناس و فلاوباکتریوم و محلول پاشی یک میلی مولار پوترسین و کمترین مقادیر آن ها در بالاترین سطح ‏شوری، عدم کاربرد کود های زیستی و پوترسین به دست آمد. کاربرد توام میکوریزا با سودموناس و ‏فلاوباکتریوم و محلول پاشی یک میلی مولار پوترسین در بالاترین سطح شوری، عملکرد دانه را 57/28 درصد ‏نسبت به عدم کاربرد کودهای زیستی و عدم محلول پاشی در همان سطح شوری افزایش داد.‏