جلسات هنرورزی معماران و ریاضی دانان اسلامی در جهت کاربست هندسه بنای معماری (دوره مورد بررسی قرون چهارم الی یازدهم هجری قمری)

کاربست هندسه به عنوان قسمی بااهمیت از علم ریاضیات عددی که در جایگاه عقلی و محاسبات پیچیده است، حاکی از فراگیری این دانش به نحو گوناگون توسط معماران است. رجوع فردی معمار به رسالات پیچیده ریاضیات از بعد عددی در جهت کاربرد آن در هندسه، مسیله ای است که بسیار مورد تامل است. براین اساس موضوع ارتباط تعلیمی بین معماران و ریاضی دانان اسلامی مورد بررسی قرار گرفته است. هندسه در جایگاه ریاضیات عددی قابل انتقال به بنای معماری نمی باشد و باید به زبان هندسه ترسیمی و کاربردی باشد. وجود و چگونگی همکاری و ارتباط ریاضی دان و معمار در باب هندسه جهت برپایی بنای معماری، سوالی اساسی است. آیا معماران در ارتباط با ریاضی دانان و رسالات ریاضی آنان بوده اند و چگونه هندسه نظری و عملی را از جانب ریاضی دانان دریافت کرده و به صورت کاربردی در بنای معماری ایجاد نموده اند؟ قرون چهارم الی یازدهم هجری به واسطه حضور ریاضی دانان معتبر و همچنین معماری باشکوه به عنوان دوره مورد بررسی اتخاذ گردیده است. بررسی تحلیلی بر اساس عملیات استدلالی بر نسخ خطی علمی ریاضی دانان می باشد. نسخ خطی به صورت های تحقیق حضوری و ارتباطات دانشگاهی در تهیه تصاویر اسکن شده مورد تحلیل قرار گرفته اند. به جهت بررسی هندسه در آراء ریاضی دانانی چون بوزجانی، ابن سینا، فارابی، اخوان و جمشید کاشانی، داده های اساسی هندسه از روش قیاسی و زمینه گرای تاریخی بررسی شده است. باتوجه به بررسی رسالات، ریاضی دانان خود را موظف به فراگیری علوم و آموزش آن، جهت رفع نیازهای کاربردی در جامعه اسلامی و فراتر از آن می دانستند. به واسطه حضور پررنگ هندسه و پیشرفت آن در تاریخ تحت بررسی، این گونه فرض می گردد که معماران در باب برپایی بنای معماری به جانب هندسه از مهم ترین متعلمین در این موضوع می باشند. تبدیل ریاضیات عددی به هندسه نظری در بعد کمی و کیفی آن و هندسه عملی جهت بهره گیری در ارایه هندسه کاربردی است. به دلیل پیچیدگی های معادلات ریاضی تخصصی، از جانب ریاضی دان به معماران مراتب همکاری تحت نام جلسات تعلیمی صورت می یافته است. این جلسات تعلیمی بین ریاضی دانان و معماران باتوجه به سازوکار خاص خود تشکیل می یافته است که در این مقاله با نام جلسات هنرورزان شناخته می شود.