اثر هفت هفته تمرین هوازی و مکمل یاری با پیپرین بر شاخص های استرس اکسیداتیو در بافت مغز موش های صحرایی نر مواجه شده با پارکوات

سم پاراکوات باعث استرس اکسیداتیو و آپوپتوز می شود. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر هفت هفته تمرین هوازی و مکمل یاری با پیپرین بر شاخص های استرس اکسیداتیو مغزی؛ در موش های صحرایی نر نژاد ویستار؛ مواجهه یافته با پاراکوات بود.

تعداد 48 سر موش صحرایی نر به شش گروه مساوی شامل: 1) شم، 2) پاراکوات (شاهد منفی)، 3) پاراکوات+تمرین، 4) پاراکوات+تمرین+پیپرین، 5) پاراکوات+ پیپرین و 6) پاراکوات+ویتامین E، تقسیم شدند. تمرین هوازی شامل دویدن روی نوارگردان به مدت هفت هفته بود که پنج جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 30 الی40 دقیقه با سرعت 10 تا 18 متر در دقیقه اجرا شد. پاراکوات به میزان 5 میلی گرم برای هر کیلوگرم وزن بدن، سه بار در هفته به صورت درون صفاقی تزریق شد. مکمل پیپرین به مقدار10 میلی گرم و ویتامین E به مقدار20 میلی گرم برای هر کیلوگرم وزن بدن، بصورت روزانه؛ به حیوانات خورانده شد. شاخص های استرس اکسیداتیو، شامل سطوح مالون دی آلدیید، گلوتاتیون در نمونه های جدا شده از بافت هیپوکامپ مغز اندازه گیری شد.

غلظت مالون دی آلدیید در گروه شاهد منفی (0/24±2/20) در مقایسه با گروه های شم (0/16±0/54)، پاراکوات+تمرین (0/25±1/64)، پاراکوات+پیپرین (0/24±1/57) و پاراکوات+تمرین+پیپرین (0/18±1/16) و پاراکوات+ویتامینE (1/43±0/15)، بصورت معنی دار بیشتر بود (0/001>P). غلظت گلوتاتیون در گروه شاهد منفی (0/20±1/36) بصورت معنی دار (0/001>P) کمتر از سایر گروه ها بود (شم (0/65±3/59)، پاراکوات+تمرین (0/25±1/94)، پاراکوات+پیپرین (0/34±2/28) و پاراکوات+تمرین+پیپرین (0/39±3/20) و پاراکوات+ویتامین E (2/08±0/31)).

بر اساس یافته ها، استفاده از تمرین به تنهایی و همراه با مکمل پیپرین می تواند راهبرد جدیدی برای پیشگیری از اثرات سمی پاراکوات بر بافت عصبی باشد