سیر و جایگاه قالب مثنوی در تذکره های فارسی

با همه اهمیت قالب مثنوی، بسیاری از صاحبان تذکره ها به این قالب توجه خاصی نداشته اند و در درج ابیات آن به شدت امساک کرده اند، تاجایی که علی رغم شهرت برخی شاعران در قالب مثنوی، اشعار منسوب به آنها در قوالب دیگر را ذکر اما از آوردن ابیات مثنوی شان صرف نظر کرده اند. هدف این مقاله نشان دادن انعکاس این قالب در تذکره های فارسی و علل توجه نکردن صاحبان تذکره به این قالب و سیر و دسته بندی چگونگی درج آن در برخی تذکره هاست. برای این منظور بیست تذکره فارسی مورد بررسی قرار گرفته است. مهم ترین دلیل درج نشدن مثنوی در تذکره بلندی آنها، تمایل نداشتن نویسندگان به تلخیص و گزینش ابیات و دشواری انجام دادن تلخیص، محدودیت حجم تذکره، سلطه قوالب دیگر بر قالب مثنوی، در دسترس نبودن منظومه ها و امثالهم است. در تذکره های اولیه (لباب الالباب و تذکرهالشعرا)، اشاره ای به منظومه های شاعر نشده یا در صورت اشاره، از درج ابیات آن پرهیز شده است؛ از اواخر قرن نهم، به دلایلی چون اکتفا کردن به ابیات برجسته و افزایش منظومه ها، تنها یک یا چند بیت محدود ذکر شده و به مرور روند ذکر ابیات مثنوی افزایش یافته و در نهایت، صاحبان تذکره های اختصاصی و برخی تذکره های عمومی متاخر همچون مجمع الفصحا در آوردن ابیات مثنوی محدودیتی قایل نبوده اند. توجه نکردن به مثنوی موجب شده علی رغم باقی ماندن ابیاتی در این قالب از برخی شاعران در منابعی همچون فرهنگ لغات، ابهاماتی درمورد آثار و صحت انتساب آنها باقی بماند یا نتوان دانست چه  موضوعی داشته یا در چه دوره ای از میان رفته است و بر این اساس این دو دسته از منابع (تذکره و منابع فرعی همچون فرهنگ لغات) مکمل و موید یکدیگر قرار نگرفته اند.