اثر تعاملی تمرین هوازی و مصرف بربرین کلراید بر بیان TGF-β وSmad4 بافت قلب موش های صحرایی دیابتی شده با STZ

دیابت منجر به فیبروز قلبی شده که با پیشرفت بیماری بدتر می شود و به کاردیومیوپاتی دیابتی منجر می شود. در ا ین مطالعه اثر فعالیت ورزشی هوازی (AT) همراه با بربرین کلراید (BR) بر بیان TGF-β وSmad4 بافت قلب موش های صحرایی دیابتی بررسی شد.

روش شناسی:

 تعداد 32 موش صحرایی نر ویستار (03/17±09/276 گرم، 10 هفته ای) به طور تصادفی به چهار گروه (8=n): دیابت (DM)، دیابت -بربرین (BRDM)، دیابت-تمرین هوازی (ATDM)، دیابت-تمرین هوازی-بربرین (ATBRDM)، تقسیم شدند. دیابت با تزریق استرپتوزوتوسین القا شد. گروه های تمرین به مدت شش هفته برنامه تمرین هوازی فزاینده (18-10 متر در دقیقه، 40-10 دقیقه در روز، پنج روز در هفته) را روی تردمیل انجام دادند. بربرین کلراید (mg/kg/day 30) یک بار در روز به صورت خوراکی با گاواژ خورانده شد. در پایان هفته ششم نمونه بافت قلب جمع آوری شد. سطوح بیان ژنی TGF-β و TGF-β به روش real- time PCR اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون ANOVA در سطح معنی داری 05/0 p< آزمون شد.

نتایج نشان داد که AT، BR و ترکیب AT-BR در موش های دیابتی باعث کاهش معنی دار در میزان TGF-β1 (0001/0=p) وSmad4 (0001/0=p) بافت قلب شد. همچنین کاهش معنی داری در میزان این شاخص ها در گروه ATBRDM نسبت به BRDM و ATDM مشاهده شد (05/0 p<).

AT و BR با بهبود نشانگرهای فیبروز بافت قلب، یک استراتژی موثر برای بهبود فیبروز قلبی در موش های دیابتی با STZ می باشد. علاوه بر این، AT و BR اثر هم افزایی محافظتی قلبی را برای کاهش نشانگرهای فیبروز قلبی نشان داد.