تاثیر استفاده از افزودنی های بافری شیمیایی و میکروبی بر هیستومورفومتری و هیستوپاتولوژی روده‏ کوچک و بزرگ بره های تغذیه شده با جیره‏های حاوی کنسانتره زیاد

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر‏ بافر های شیمیایی و میکروبی بر ویژ گی های بافت شناسی روده کوچک و روده بزرگ در حین تغذیه کنسانتره زیاد انجام گرفت. از 18 راس بره نر عربی 1 ± 9 ماه در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تیمار و شش تکرار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1- جیره شاهد (فاقد افزودنی)، 2- شاهد + یک درصد بافر بی‏کربنات سدیم، 3- شاهد + سه میلی لیتر باکتری مگاسفرا السدنی و دو گرم مخمر ساکارومایسیس سرویسیه برای هر دام (باکتری- مخمر) بودند. در پایان آزمایش بره ها کشتار شدند و برای مطالعات هیستومورفومتری (طول، عمق، عرض پرز و ضخامت لایه عضلانی) و هیستوپاتولوژی از روده کوچک و بزرگ نمونه گیری شد. در بخش دویودونوم و ژژنوم نسبت ارتفاع به عمق کریپت در تیمار دریافت کننده باکتری- مخمر از نظر عددی نسبت به سایر تیمارها بیشتر بود. در بخش ایلیوم به ترتیب ارتفاع پرز، عمق کریپت و مساحت پرز در شاهد (33/653، 67/506، 42/258 میکرون) نسبت به تیمار بافر (430، 33/328، 40/161 میکرون) و تیمار حاوی باکتری- مخمر (445، 365، 04/178 میکرون) به طور معنی داری بیشتر بود (05/0P<). در بخش‏های مختلف روده کوچک در هر سه تیمار التهاب مخاط روده به شکل نفوذ سلول‏های التهابی تک هسته‏ای اعم از لنفوسیت، پلاسماسل با درجات متفاوت ایوزینوفیل مشاهده شد. در مجموع، استفاده از افزودنی های بافری شیمیایی و یا میکروبی تاثیر مثبتی بر هیستومورفومتری بافت ایلیوم داشت، اما تاثیر مثبتی بر هیستوپاتولوژی بافت های روده کوچک و بزرگ نداشت و بین اثرات تیمار حاوی بافر بیکربنات با تیمار باکتری- مخمر نیز تفاوتی مشاهده نشد.