استفاده از لاتکس نانوکامپوزیت پلیمری بر پایه نشاسته برای پوشش دهی کودهای شیمیایی و بررسی اثر عوامل مختلف در کنترل رهاسازی عناصرغذایی

در این پژوهش از یک رویکرد جدید برای کاهش میزان حلالیت کودهای شیمیایی استفاده گردید. این پژوهش در سال 1399 در پژوهشگاه بیوتکنولوژی کرج انجام گرفت. کود اوره گرانوله و  NPK با استفاده از لاتکس نانوکامپوزیت پلیمری بر پایه نشاسته با سه فرمولاسیون متفاوت A (بدون نانوذره)، B (حاوی نانوذره) وC (لاتکس تجاری) با استفاده از دستگاه روتاری درام پوشش دهی شدند و اثر عوامل مختلف مانند دما، تعداد لایه های پوششی و اندازه ذرات بر میزان رهاسازی عناصرغذایی مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج حاصل از آنالیز میکروسکوپ الکترونی گسیل میدانی نشان داد که نانوکامپوزیت پلیمری بر پایه نشاسته به صورت یک پوشش کاملا یکنواخت و صاف سطح اوره گرانوله را پوشانده است. کودهای پوشش داده شده با فرمولاسیونB  (حاوی نانوذرات) عملکرد بهتری داشتند. بنابراین حضور نانوذرات در ساختار پوشش پلیمری با بهبود خواص پوششی، رهاسازی عناصرغذایی را کنترل می کند. بعد از گذشت 120 دقیقه میزان رهاسازی اوره از سه فرمولاسیون A، B و C به ترتیب 3/63، 41/48 و 85/66 درصد برآورد گردید که تفاوت معنی داری با هم داشتند. علاوه بر این نتایج نشان داد که با افزایش تعداد لایه پوششی زمان رهاسازی اوره و فسفر افزایش می یابد در حالیکه رهاسازی پتاسیم با افزایش لایه پوششی روند مشخصی نداشت و غیرقابل پیش بینی بود. با افزایش دما میزان رهاسازی اوره افزایش یافت. بررسی اثر اندازه ذرات بر رهاسازی اوره نشان داد که دانه های گرانوله  پوشش داده شده بزرگتر از 2 میلی متر میزان رهاسازی کمتری نسبت به دانه های گرانوله کوچکتر از 2 میلی متر داشتند.