مقایسه خواص مکانیکی ساختارهای نانوالیافی پلی یورتان با پولی های طبیعی برای کاربرد به عنوان پولی مصنوعی در مهندسی بافت استخوان

 غلاف تاندون فلکسور در انگشتان یک تونل فیبروسیوسی با خط سینوویال با تراکم سگمنتال بافت فیبری است که پولی نامیده می شود. پولی نوع A با ساختاری حلقوی، از مهمترین پولی ها در انگشتان دست است. روش رایج در درمان و ترمیم تاندون آسیب دیده، بازسازی دو مرحله ای آن با استفاده از سیلیکون راد می باشد که به دلیل زمان بازتوانی بلند مدت و تمایل به چسبندگی تاندون ترمیم شده به تونل فیبری- استخوانی اطرافش، همواره با مشکلاتی همراه بوده است. استفاده از پولی مصنوعی برای ترمیم آسیب های تاخیری تاندون در یک مرحله باعث می شود که ترمیم دو مرحله ای تاندون فلکسور در ناحیه یک و دو، در یک مرحله انجام شود و نیازی به استفاده از سلیکون راد و عوارض و هزینه آن نخواهد بود. در این راستا، در پژوهش پیش رو، داربست های نانوالیافی پلی یورتان (PU) برای ساخت پولی مصنوعی طراحی شده اند.

 الکتروریسی برای ساخت داربست های نانوالیافی مورد استفاده قرار گرفت و خواص ساختاری و مکانیکی آنها مورد ارزیابی قرار گرفته است.

 خواص ساختاری داربست های نانوالیافی نشان دهنده نزدیکی سایز نانوالیاف پلی یورتان با الیاف پروتیینی و پلی ساکاریدی در ماتریس برون سلولی، Extracellular Matrix (ECM) می باشد. نتایج حاصل از طیف سنجی تبدیل فوریه مادون قرمز، Fourier Transform Infrared (FTIR) تایید کننده حضور گروه های عاملی Polyurethane (PU) و عدم حضور واکنش های ناخواسته است. میزان تنش (54/0±19/3) و مدول یانگ (39/0±20/1) در ساختارهای نانوالیافی پلی یورتان شباهت نزدیکی به خواص مکانیکی در پولی های طبیعی را نشان می دهند.

 نتایج به دست آمده نشان می دهد داربست های نانوالیافی پلی یورتان می توانند به عنوان کاندیدای مناسبی جهت ساخت پولی مصنوعی در آسیب تاندون فلکسور مطرح شوند.