خصوصیات اپیدمیولوژیکی افسردگی دربیماران دیابتی غیر وابسته به انسولین در شهر سمنان

افسردگی بیماری پرعارضه و ناتوان کننده ای است که در اغلب مطالعات شیوع آن در بیماران دیابتی بیشتر از جمعیت عمومی است. کنترل قند خون و پیشگیری از عوارض دیابت در بیماران افسرده مشکلتر بوده و تشخیص زود هنگام افسردگی در کنترل قند خون و پاسخ درمانی مناسب موثر می باشد.

این مطالعه مقطعی بر روی 450 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو که در سال 1381 (طی مدت 8 ماه) به کلینیک دیابت بیمارستان فاطمیه شهر سمنان مراجعه نموده اند. انجام شده است. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه تست یک (Beck) که دارای 21 شاخص (13 شاخص شناختی و 8 شاخص مربوط به علایم جسمی) می باشد بود. برای تحلیل نمرات تست یک برای هر فرد با هم جمع، افرادی که نمره آنان 9-0 بوده بدون افسردگی، نمره 18-10 افسردگی خفیف 29-19 افسردگی متوسط و 63-30 افسردگی شدید در نظر گرفته شد. از آزمون آماری خی دو و ضریب همبستگی اسپیرمن در سطح معنی دار 0.05 برای تعیین ارتباط استفاده شد.

شیوع افسردگی در نمونه دیابتی مورد مطالعه 71.6 درصد (فاصله اطمینان 95%، 75.8– 67.4درصد) بود. 79.2 درصد زنان و 57.3 درصد مردان، همچنین 66.9 درصد بیمارانی که طول مدت بیماری آنها کمتر از 5 سال و 78.3 درصد آنهایی که طول مدت بیماری آنها بیش از 16 سال بود. مبتلا به درجاتی از افسردگی بودند. بین شدت افسردگی با جنس (0.0001=p) سن (0.0001=p) و طول مدت ابتلا به دیابت (0.023=p) ارتباط معنی داری وجود داشت.

با توجه به شیوع بالای افسردگی در این بیماران توصیه می شود به طور روتین با استفاده از تست بک بیماران دیابتیک مبتلا به افسردگی را شناسایی و درمان کرده تا بهتر بتوان قند خون را کنترل و از عوارض دیابت کاست. همچنین بهتر است بیماران دیابتی در خود مراقبتی توانمند گردند تا با کنترل دیابت کیفیت زندگی آنها ارتقا و در نتیجه از عوارض و شدت افسردگی کاسته شود.