تاثیر زوج درمانی دلبستگی محور بر صمیمیت، رضایت جنسی، همدلی و خودافشاسازی زناشویی زنان دارای تعارض زناشویی

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر زوج درمانی دلبستگی محور بر صمیمیت، رضایت جنسی، همدلی و خودافشاسازی زناشویی زنان دارای تعارض زناشویی شهر اصفهان بود. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل همراه با مرحله پیگیری 2 ماهه بود. جامعه آماری کلیه زنان متاهل دارای تعارضات زناشویی مراجعه کننده به مراکز مشاوره و خدمات روانشناختی شهر اصفهان در سال 1401 بودند. در مرحله اول با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند تعداد 30 نفر دارای تعارضات زناشویی بودند، انتخاب و سپس به شیوه تصادفی ساده در یک گروه آزمایش (15 نفر) و یک گروه کنترل (15 نفر) جایگزین شدند و به پرسشنامه تعارضات زناشویی ثنایی ذاکر و همکاران (1387)، مقیاس صمیمیت زناشویی تامپسون و والکر (1983)، پرسشنامه رضایت جنسی برای زنان مستون و تراپنل (2005)، مقیاس همدلی اساسی جولیف و فارینگتون (2006) و پرسشنامه خودافشاسازی زناشویی وارینگ و همکاران (1998) پاسخ دادند. اطلاعات نیز از طریق آزمون تحلیل واریانس آمیخته و آزمون تعقیبی بن‏فرونی و با استفاده از نرم ‏افزار SPSS-26 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد درمان مذکور در مرحله پس آزمون و پیگیری نسبت به گروه کنترل اثربخشی معناداری بر صمیمیت، رضایت جنسی، همدلی و خودافشاسازی زناشویی زنان دارای تعارض زناشویی داشته است (05/0>P). زوج درمانی دلبستگی محور می‏تواند به عنوان یک شیوه درمانی مناسب برای بهبود صمیمیت، رضایت جنسی، همدلی و خودافشاسازی زناشویی زنان دارای تعارض زناشویی در مراکز مشاوره و خدمات روانشناختی به کار برده شود.