اثربخشی واقعیت درمانی بر پرخاشگری و احساس تنهایی و طلاق عاطفی در زنان متاهل وابسته به فضای مجازی

هدف پژوهش حاضربررسی اثربخشی واقعیت درمانی بر پرخاشگری و احساس تنهایی وطلاق عاطفی در زنان متاهل وابسته به  فضای مجازی  است . روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود جامعه اماری  کلیه زنان متاهل مراجعه کننده به مراکز مشاوره شرق تهران در سال 1401 میباشند .از بین جامعه اماری 36 نفربر اساس جدول مورگان بصورت در دسترس  انتخاب وبصورت تصادفی در دو گروه 18 نفری ازمایش وکنترل جایگزین شدند. جهت جمع اوری اطلاعات از مقیاس اعتیاد به اینترنت یانگ، پرسشنامه پرخاشگری (باس و پری، 1992)، پرسشنامه احساس تنهایی (راسل و همکاران، 1980) و مقیاس طلاق عاطفی گاتمن استفاده شد. شرکت کنندگان گروه آزمایش مداخله واقعیت درمانی را یک جلسه در هفته و به مدت دوماه دریافت کردند وگروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. داده ها با نرم افزار spss وتحلیل کوواریانس تجزیه وتحلیل شد. نتایج نشان داد که واقعیت درمانی بر متغییر پرخاشگری، احساس تنهایی و طلاق عاطفی اثر معناداری داشته است (05/0< p). نتایج این پژوهش نشان داد که واقعیت درمانی می تواند پرخاشگری، احساس تنهایی و طلاق عاطفی در زنان متاهل وابسته به فضای مجازی را کاهش دهد.