تاثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) بر شادکامی، سلامت روان و کیفیت زندگی مادران دارای کودک اتیسم

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر شادکامی، سلامت روان و کیفیت زندگی مادران دارای کودک اتیسم می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل 30 نفر (در گروه آزمایش و گواه هر کدام 15 نفر) می باشد که به شیوه نمونه گیری تصادفی در دسترس انتخاب و سپس به طور تصادفی ساده در دو گروه آزمایش (درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد) و گروه گواه گمارده شدند. پژوهشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود و از هر دو گروه براساس پرسشنامه شادکامی آکسفورد، پرسشنامه سلامت روان و پرسشنامه کیفیت زندگی پیش آزمون به عمل آمد و گروه های آزمایش در 8 جلسه90 دقیقه ای در معرض متغیرهای مستقل (درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد) قرار گرفتند. سپس از هردوگروه پس آزمون به عمل آمد و یک ماه بعد نیز پیگیری انجام شد و برای تحلیل داده ها از تحلیل کواریانس چندمتغیری استفاده شد. نتایج به دست آمده در سطح معنی داری 05/0 نشان دادند که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در آزمودنی های گروه آزمایش نسبت به میانگین گروه گواه، موجب افزایش شادکامی، سلامت روانی و کیفیت زندگی در گروه آزمایش شده است و نتایج پیگیری نشان داد که تفاوت ها در نمرات پیگیری شادکامی، سلامت روانی و کیفیت زندگی مربوط به تداوم درمان مبتنی بر پذیر و تعهد (عضویت گروهی) می باشد. درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر سلامت روان، شادکامی و بهبود کیفیت زندگی مادران دارای کودک اتیسم تاثیرگذار است.