تحلیل انتقادی نمادپردازی در مجموعه شعر نافه فریدون توللی

بیان تجربه ای فراتر از تجربه معمول حیات، ماهیتی حقیقی، اما تعریف ناپذیر به کلام می دهد که انتقالش به مخاطب، تنها با یاری گرفتن از قابلیت دنیای نامتناهی کلمات و ظرفیت نهفته در حلقه معنایی تنیده شده اطراف آن ، ممکن می گردد و این گونه کلام تعریف ناپذیر در فضای نمادین پرورده می شود و قابلیت بازگویی می یابد. با نگاهی گذرا بر آیین ، سنت ها و عقاید و ادبیات ملل مختلف، زندگی بشر را سرشار از نماد و نمادگرایی می بینیم؛ از آنجا که نمی توان اثر هنری را متمایز از محیط اطراف خویش تصور کرد، لذا کاربرد گسترده نماد در ادبیات که تصویرگر جوانب گوناگون زندگی بشر است، دور از ذهن به نظر نمی آید. در پژوهش حاضر با نگاهی به اشعار فریدون توللی در مجموعه نافه از دریچه نمادپردازی، ضمن بیان کارکردهای نماد و کلام نمادین، سعی بر این است که با وجود اذعان شاعر بر به کار نبستن نماد در اشعارش و تصریح جمعی از پژوهشگران به نمادگریزی در اشعار او، نشانه های بارز نمادپردازی در کلام وی آشکار گردد و با برجسته کردن کاربردهای نمادین، افق های روشنی پیش روی مخاطبان و علاقه مندان به ادبیات، به ویژه اشعار وی قرار گیرد، از این رو، در این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی، افزون بر بیان این نکته که توللی علاوه بر مسایل سیاسی- اجتماعی، در بیان مفاهیم تغزلی نیز از نماد بهره گرفته است، به تشریح این مسیله پرداخته ایم که گرایش به کاربرد نماد در آثار ادبی همواره از جنبه خودآگاه ذهن سرچشمه نمی گیرد و نگارنده پیوسته آگاهانه درصدد کاربرد نماد برنمی آید که به قطع بتواند از کاربردش مانع شود؛ لذا توللی و آثارش نیز از این امر مستثنا نیستند؛ چنان که نگاهی به نمادهای این مجموعه به روشنی بیانگر این موضوع است؛ به ویژه نمادهای شخصی و خصوصی که تنها به خود شاعر اختصاص دارد و ساخته و پرداخته ذهن او و در عین حال بازگوکننده افکار و اندیشه های نابی که ناخواسته شکل نمادین به خود گرفته است.