بررسی تطبیقی تدلیس در نکاح از منظر حقوق ایران و افغانستان

ازدواج عقدی است که صبغه و شایبه معنوی دارد و نمی توان آن را معامله ای دانست که هر یک از طرفین سعی در حفظ منافع خود و کسب سود بیشتر دارند. بنابراین، طرفین حق ندارند به یکدیگر دروغ بگویند یا خود را برخلاف آنچه که هستند وانمود کنند، اما گاهی رفتار یا گفتار فریب کارانه یکی از طرفین عقد هنگام عقد یا قبل از آن، گاه طرف دیگر عقد را آن چنان مغرور می کند که وی درباره اوصاف همسر آینده ی خود دچار اشتباه می شود. بنابراین، پس از عقد و روشن شدن حقیقت، دیگر حاضر به ادامه زندگی مشترک نیست و خواهان انحلال آن می شود. در پژوهش حاضر ارکان تدلیس، عناصر، اقسام تدلیس و شرایط تاثیر آن بررسی می شود. نتیجه این پژوهش این است که حقوق ایران بر مبنای فقه امامیه علاوه بر ضمانت اجرای مدنی، ضمانت اجرای کیفری نیز برای تدلیس در نظر گرفته است، اما حقوق افغانستان که متکی بر فقه حنفی است ضمانت اجرایی پیش بینی نکرده است.