الگوی گفتگومندی و بینامتنیت در متن منطق الطیر عطار

 اینکه یک متن تا چه اندازه با متون قبل، معاصر و بعد از خود در ارتباط بوده و در حوزه های زبانی، معنایی و... از آن متون متاثر باشد، بسته به اهمیت و ارزشمندی آن متن، فراوان موردبررسی شارحان و منتقدان قرار میگیرد. آنچه در نقد نوین متون، مورد توجه و تاکید بیشتر است نوع ارتباط گیری و گفتگومندی است که در سایه بینامتنیت و بیناذهنیت به ایجاد شبکه های گفتگو با متون قبل، معاصر و آینده برقرار میگردد. اصطلاح بینامتنیت و بیناذهنیت و... را از اندیشه های باختین و طرفداران او باید جستجو کرد. با این حال بررسی انواع گفتگومندی و کاربستهای آن میان مولف، راوی، متن و مخاطب برای تعیین درجه بندی متون اهمیت دارد؛ متنی مانند منطق الطیر عطار بعنوان منظومه ارزشمند عرفانی فارسی میتواند حلقه میانی بسیاری از این گفتگوها باشد. در این تحقیق نگارنده بر آن است در متن موردنظر، انواع شگردهای مولف/ راوی را در ایجاد شبکه گفتگومندی و ارتباطات بینامتنیت رصد نماید.

 از آنجایی که این تحقیق با تکیه بر متن منطق الطیر عطار صورت میگیرد، تلاش نگارندگان بر آن خواهد بود تا مفاهیم نظریه های مطرح شده را در متن، به روش کتابخانه ای و نمونه برداری تحت بررسی قرار دهند.

 متن منطق الطیر سرتاسر، صحنه گفتگومندی بینامتنی و ارتباط با متون گذشته و کتابهای مقدس است.

 عطار در منطق الطیر با بهره گیری از خصایص انسانی، نمادها و سمبلها و با بکارگیری ابزارهای گفتگو، شبکه ای از گفتگوی میان نسلها و میان اقشار مختلف جامعه را ایجاد میکند. وجود روایتهای مشترک میان منطق الطیر و آثار متقدم و متاخر ازجمله مثنوی معنوی مولانا و متون پس از آن، موید وجود روابط گفتگومند در متن است.