مطالعه تطبیقی "حکمرانی خوب" از منظر نامه 53 نهج البلاغه و آرای اسکاپی

"حکمرانی خوب" که اخیرا توسط اندیشمندان غربی مطرح شده است، به واقع مدلی برای ارزشیابی پیشرفت است که کشورهای غربی به دنبال القاء آن به دیگر کشورها هستند و آنرا کلید پیشرفت جوامع در حال توسعه می شمارند. "حکمرانی خوب" از وجود سه بخش: دولت، جامعه مدنی و بخش خصوصی توام با ارتباطات متقابل آنها و ویژگی های هشت گانه: پاسخگویی، شفافیت، مسوولیت پذیری، حاکمیت و برابری، رضایت و توافق جمعی، مشارکت، تبعیت از قوانین و مقررات و کارآیی و اثربخشی، تشکیل گردید. این نوشتار با استواری بر روش توصیفی-تحلیلی، تفاوت ماهوی و مبنایی "حکمرانی خوب" براساس تطبیق نامه 53 نهج البلاغه با آرای اسکاپی را بررسی نموده. لذا ابتدا "حکمرانی خوب" و شاخص های آن بررسی و سپس"حکمرانی خوب" و شاخص های آن براساس فرمان امام علی علیه السلام با "حکمرانی خوب" از دیدگاه نهاد های بین المللی مقایسه گردید. نتیجه اینکه "حکمرانی خوب" از دیدگاه نهادهای بین المللی یا منطق ه ای آن(اسکاپ) بر محوریت انسان استوار است؛ در حالیکه "حکمرانی خوب و شایسته" براساس شاخص های نامه 53 نهج البلاغه بر محوریت خدا قرار گرفته که تمام ابعاد زندگی انسان را به شیوه ای کاملتر دیده است. تفاوت اساسی حکمرانی براساس نامه 53 نهج البلاغه با "حکمرانی خوب"(اسکاپی)، در مبانی قانون گذاری است، زیرا امام علیه السلام، قانون و قانون گذاری را منحصر به خداوند یا کسانی می دانند که از طرف خداوند باشند در حالیکه در نوع اسکاپی، قانون و قانون گذار، مردمند.