ارزیابی ارتباط احتمالی بین سطوح سرمی آلدوسترون و کورتیزول با پیشرفت علائم بالینی در بیماران سرپایی مشکوک به COVID-19 آزمایش شده برای SARS-CoV2 RT-PCR: یک مطالعه مقطعی تحلیلی

آلدسترون جزء کلیدی سیستم رنین-آنژیوتانسین-آلدسترون (RAAS) است. RAAS می تواند نقش مهمی در پاتوفیزیولوژی COVID-19 ایفا کند. همچنین، دینامیک محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-آدرنال (HPA) ممکن است در COVID-19 تغییر کرده باشد. کورتیزول، به عنوان یک عامل مهم در ارزیابی فعالیت سیستم ایمنی، جزء مهمی از این محور است. مطالعه ی حاضر، سطح سرمی آلدوسترون و کورتیزول در بیماران سرپایی COVID-19 را با شرکت کنندگان بالقوه غیر آلوده مقایسه کرد. هدف ما از این مطالعه همچنین بررسی ارتباط احتمالی بین سطوح سرمی آلدوسترون و کورتیزول با پیشرفت علایم بالینی در بیماران سرپایی COVID-19 بود. داده های جمعیت شناختی (سن، جنس) و بالینی (درصد اشباع فشار اکسیژن، سرعت تنفس و تعداد ضربان قلب) جمع آوری شد. سطوح سرمی کورتیزول و آلدوسترون با استفاده از تکنیک الایزا اندازه گیری شد. علایم بالینی گروه PCR مثبت به مدت 28 روز در فواصل هفتگی پیگیری شد. SPO2 در گروه PCR مثبت به طور قابل توجهی کمتر از گروه PCR منفی بود، اما میزان تنفس در گروه PCR مثبت به طور قابل توجهی بیشتر بود (P=0.03 and P=0.001, respectively). ما میزان قابل توجه بالاتری از آلدوسترون را در مردان گروه PCR منفی در مقایسه با زنان پیدا کردیم (0.05=P). سطح کورتیزول (OR=0.93، P=0.033) و آلدوسترون (OR=1.005، P=0.020) به ترتیب بر احتمال بروز علایم تنفسی در طول زمان تاثیر کاهشی و افزایشی داشتند. همچنین، در گذر زمان، شانس بروز علایم نورولوژیک در زنان دو برابر مردان بود (OR=0.530، P=0.015). نتیجه گیری ما از یافته های این مطالعه این است که کورتیزول و آلدوسترون با احتمال بروز علایم تنفسی در طول زمان مرتبط هستند. با این حال، به نظر نمی رسد که سطح این دو نشانگر با پیشرفت علایم بالینی در گریدهای پایین COVID-19 مرتبط باشد.