دیپلماسی شهری و جایگاه قانونی آن در مقیاس حکومت های محلی

پس از نیمه دوم قرن بیستم با شکل گیری جهانی شدن معاصر، مقیاس فعالیت شهرها از سطح محلی به سطح جهانی انتقال یافت. یکی از زمینه های فعالیت و نقش آفرینی شهرها درون سیستم جهانی شدن، مقوله دیپلماسی شهری است. علاوه براین اجرای فعالیت و برنامه های شهری نیازمند تدوین قوانین رسمی در حوزه مشخص آن است. ازاین رو ورود شهرها به عرصه جهانی شدن نیازمند تاکید بر دیپلماسی شهری و اصول آن در برنامه ها، قوانین و سیاست های شهری توسط حکومت های محلی و نیز در سیاست خارجی کشورهاست. روش شناسی این پژوهش بر پایه پارادایم تفسیری است که با رویکرد کیفی انجام خواهد شد و استراتژی آن فراترکیب[1] است. داده ها در فرمت کیفی، به شکل توصیفی و شامل متون و اسناد کتابخانه ای هستند. اطلاعات مورد نیاز از طریق بررسی های کتابخانه ای، پیگیری آخرین اطلاعات درباره قوانین شهری و نیز دیپلماسی شهری در ایران جمع آوری شده اند. درمجموع، مطالعه و بررسی مجموعه قوانین و مقررات شهری ایران نشان می دهد که به استثنای چند نمونه از قوانین در حوزه تخصصی فنی و عمرانی شهرداری و همچنین دستورالعمل نحوه تنظیم تفاهم نامه خواهرخواندگی بین شهرهای جمهوری اسلامی ایران با شهرهای دیگر کشورها، هیچ گونه قانون و مقررات مشخص و تعریف شده ای در زمینه دیپلماسی شهری وجود ندارد و برای همین منظور ضرورت کاربست موضوع دیپلماسی شهری در مجموعه مدیریت شهری و قوانین آن پیشنهاد اصلی این نوشته است.