مسیرهای سلولی درمان سرطان به روش فوتودینامیک تراپی

فوتودینامیک تراپی (PDT) یک روش نوظهور برای درمان سرطان است. سه مولفه اصلی این روش، ماده حساس به نور، نور و اکسیژن می باشد. واکنش های فوتوشیمیایی نور با ماده حساس به نور، باعث تولید گونه های اکسیژن های فعال می شود، که نتیجه آن مرگ سلول های تومورال است. ماده حساس به نور می تواند در اندامک های مختلف مانند میتوکندری، لیزوزوم، شبکه آندوپلاسمی، دستگاه گلژی و غشاهای پلاسما قرار گیرد. جایگزیدگی ماده حساس به نور در مکان های زیر سلولی، تعیین کننده سیگنالینگ های بعد از PDT است. بر اثر استرس فوتودینامیکی آبشارهای سیگنالینگ متعددی به طور همزمان در سلول های سرطانی، بسته به محل تخریب زیر سلولی توسط اکسیژن یگانه واکنشی فعال می شوند. این سیگنال ها به واکنش های انطباقی یا مرگ سلولی تبدیل می شوند. بررسی ها نشان می دهد که PDT می تواند به طور مستقیم سلول های سرطانی را با القاء موثر مسیرهای مرگ سلولی به روش های آپوپتوتیک و غیر آپوپتوتیک (اتوفاژی و نکروز) از بین ببرد. شناسایی تاثیرات مولکولی تنظیم کننده مرگ سلولی پس از PDT یکی از موضوعات مورد علاقه تحقیقات در حوزه درمان سرطان است. این مقاله مروری علاوه بر بیان پیچیدگی مکانیسم های مولکولی دخیل در پاسخ تومور به فوتودینامیک تراپی، جنبه های مختلف اکسیژن واکنشی (ROS) ناشی از PDT را نیز  بررسی می کند. به طور خاص، در مورد تاثیر ROS بر روی اجزای سلول و مکانیسم های اصلی مرگ سلول ناشی ازPDT  بحث خواهد شد.