تحلیل انتشار گازهای گلخانه ای در پیاده سازی و بهره برداری سامانه های آبیاری قطره ای (مطالعه موردی: استان قزوین)

اگر چه افزایش بازده آبیاری منجر به صرفه جویی در آب مصرفی و افزایش محصول می گردد اما اجرا و بهره برداری از سامانه های آبیاری تحت فشار مستلزم تامین انرژی، و ادوات و لوازم مرتبط بوده و در نهایت منجر به انتشار گاز های گلخانه ای خواهد شد. در این رابطه یکی از فاکتور های تخریب محیط زیست پدیده گرمایش جهانی ناشی از انتشار دی اکسید کربن می باشد. در تحقیق حاضر سامانه های آبیاری قطره ای اجرا شده در سطح استان قزوین در سال 1388- 1399 به صورت تصادفی انتخاب گردید و از منظر جریان انرژی و انتشار گاز های گلخانه ای مورد ارزیابی قرار گرفت. با توجه به ضرایب معادل انرژی و ضریب انتشار دی اکسید کربن، مجموع انرژی ورودی و انتشار دی اکسید کربن برای سامانه آبیاری قطره ای محاسبه گردید. مجموع انرزی مصرفی و انتشار گاز گلخانه ای دی اکسید کربن معادل، سالیانه در سامانه های مورد ارزیابی به طور متوسط به ترتیب به میزان 68/36202 مگاژول و 07/1974 کیلوگرم در هرهکتار بوده است. بیشترین سهم انرژی مصرفی وانتشار دی اکسید کربن به ترتیب با 27/85 درصد و 15/86 درصد مربوط به مرحله بهره برداری ایستگاه پمپاژ بوده است. تولید لوازم مصرفی سامانه و حمل آن 83/12درصد از انرژی مصرفی و93/10درصد از انتشار دی اکسید کربن را به خود اختصاص داده است. نتایج محاسبات جریان انرژی وانتشار دی اکسید کربن نشان داد به طور متوسط مصرف انرزی و انتشار به مقدار 035/543 گیگا ژول و 611 /29 تن معادل گاز دی اکسید کربن گلخانه ای در واحد هکتار در مدت زمان عمر اقتصادی ومفید یک سامانه آبیاری قطره ای می باشد.