برجسته سازی در قصه های موجود در تذکره های دوره گورکانیان شبه قاره هند

توجه به تاریخ ادبیات و زندگی نامه نویسی، با نگارش تذکره ها، به ویژه در دوره حکومت گورکانیان در هند، بیش از هر زمان دیگر بوده است. تذکره نویسان از ابزار متعددی برای ارتقای جایگاه ادبی کتاب های خود و نشان دادن قدرتشان در خلق یک اثر ادبی استفاده می کردند. یکی از این ابزارها، قصه ها و روایات قصه گونه است که درباره شخصیت های مطرح شکل گرفته است. برای درک و سنجش بهتر این روایات قصه گونه و اینکه تا چه حد زبان این بخش از تذکره ها به ادبیات نزدیک می شود، نیاز به ابزاری چون بررسی برجسته سازی های زبانی آن وجود دارد. بر اساس آنچه فرمالیست های روسی مطرح کرده اند، آشنایی زدایی از زبان معیار، موجب ایجاد متنی ادبی می شود و وسیله آشنایی زدایی، برجسته سازی زبانی به دو روش قاعده افزایی و هنجارگریزی است. بی شک، قصه های موجود در تذکره ها، بستری مناسب برای تثبیت موقعیت تذکره نویسان به عنوان ادیبی آگاه به ظرایف زبانی بوده و این مقاله در پی نشان دادن همین بخش ادبی در تذکره هاست.