امکان سنجی تولید کینوا در شرایط کم آبیاری تحت تاثیر محلول پاشی گلایسین بتائین

معرفی گیاهان جدید مقاوم به خشکی به عنوان یکی از گزینه های تولید پایدار محصولات زراعی در مناطق خشک به شمار می آید. در این آزمایش پاسخ رشد و عملکرد کینوا به تیمارهای مختلف فراهمی آب در شرایط مصرف گلایسین بتایین به عنوان یک اسمولایت سازگار کننده به تنش، مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش در سال 1396، به صورت فاکتوریل بر مبنای طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار پیاده شد که در آن فاکتور اول مدیریت آبیاری (آبیاری پس از تبخیر 70، 140 و 210 میلی متر از تشتک تبخیر) و فاکتور دوم محلول پاشی گلایسین بتایین [صفر (آب مقطر)، و 150 میلی گرم بر لیتر] بود. از نظر بسیاری از شاخص های رویشی و زایشی شامل ارتفاع بوته، وزن خشک بوته، تعداد پانیکول در گیاه، طول پانیکول و وزن خشک پانیکول بین تیمارهای مختلف آبیاری تفاوت معنی داری مشاهده نشد. با افزایش شدت تنش خشکی عملکرد بیولوژیک و وزن هزار دانه کاهش یافت، ولی عملکرد بذر کاهش نشان نداد. مصرف گلایسین بتایین نیز مقادیر وزن خشک بوته، عملکرد بیولوژیک، شاخص کلروفیل و تعداد پانیکول را افزایش داد، ولی موجب کاهش عملکرد بذر شد. بر اساس نتایج اثرات متقابل، بیشترین عملکرد بیولوژیک به میزان 2533.3 کیلوگرم در هکتار از تیمار ترکیبی مصرف گلایسین بتایین و انجام آبیاری پس از تبخیر 70 میلی متر حاصل شد و کمترین مقدار این شاخص نیز به میزان 1433.3 کیلوگرم در هکتار در گیاهان متعلق به تیمار عدم محلول پاشی با گلایسین بتایین و اعمال آبیاری پس از تبخیر 210 میلی متر از تشتک تبخیر به دست آمد. بیشترین عملکرد بذر در تیمارهای 70 و 210 میلی متر تبخیر از تشتک تبخیر (به ترتیب 250.7 و 245.4 کیلوگرم در هکتار) در شرایط عدم مصرف گلایسین بتایین حاصل شد. با توجه به نتایج حاصل از آزمایش و کمبود منابع آب در مناطق خشک، انجام آبیاری کینوا پس از تبخیر 210 میلی متر از تشتک تبخیر مناسب تر به نظر می رسد.