تاثیر زئولیت بر خصوصیات بیوشیمیایی و فیزیولوژیکی گیاه گشنیز (Coriandrum sativum L.) در شرایط تنش کم آبی

این آزمایش با هدف بررسی تاثیر زیولیت بر خصوصیات بیوشیمیایی و فیزیولوژیکی گیاه دارویی گشنیز در شرایط تنش خشکی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کاملا تصادفی در چهار تکرار طی دو سال زراعی 97-1396 و 98-1397 انجام شد. عامل تنش خشکی در سه سطح (شامل: 100% نیاز آبی (بدون تنش)، 75% نیاز آبی (تنش ملایم) و 50% نیاز آبی (تنش شدید)) و مصرف زیولیت در پنج سطح (عدم مصرف، 2، 4، 6 و 8 تن در هکتار زیولیت). نتایج نشان داد که با اعمال تنش خشکی، ارتفاع گیاه، وزن تر و خشک اندام هوایی به طور چشم گیری کاهش یافت؛ درحالی که با کاربرد زیولیت تاحدودی اثرات تنش کم آبی کاهش یافت. بیشترین و کمترین میزان وزن خشک اندام هوایی به ترتیب، در آبیاری نرمال (بدون تنش) با کاربرد شش تن زیولیت در هکتار (99/2 گرم بر بوته) و در شرایط خشکی (50 درصد نیاز آبی) بدون کاربرد زیولیت (22/1 گرم بر بوته) به دست آمد. همچنین کاهش میزان آبیاری، سبب افزایش پرولین شد، درحالی که با کاربرد زیولیت تا اندازه ای اثرات خشکی کاهش یافت. آبیاری نرمال و مصرف شش تن در هکتار زیولیت کمترین مقدار پرولین و تنش شدید (آبیاری 50 درصد نیاز آبی) و عدم مصرف زیولیت، بیشترین میزان پرولین را دارا بود. به طورکلی مشخص شد که با اعمال تنش ملایم (75 درصد نیاز آبی) و استفاده از شش تن در هکتار زیولیت می توان ضمن کاهش اثرات تنش، از عملکرد اقتصادی قابل قبولی در گیاه گشنیز برخوردار بود.