ارائه چارچوب تحلیلی از مفهوم حکمرانی متاورسی به منظور کاربست مدیریت مشارکتی در حوزه ژئوپلیتیک زیست محیطی

یکی از دغدغه های اصلی حاکمیت های سیاسی  محبوب و فراگیر در عرصه های مختلف، نحوه تعامل و مشارکت آحاد جامعه با بخش های مختلف حاکمیت است. از این رو، توفیق حکومت ها در زمینه های مختلف اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، زیست محیطی و... بدون مشارکت اجتماعی امری محال است. لذا می بایست گونه ای از حکمرانی در کشورها بر حسب ویژگی هایی نظیر آداب و رسوم، هندسه مناسبات جامعه و شاخصه های بومی منطقه شکل گیرد که علاوه بر افزایش مشارکت آحاد جامعه در تصمیم سازی و تصمیم گیری مسایل مختلف، از ویژگی هایی همچون پویایی، انعطاف پذیری، متصل بودن به ابزارهای ارتباط جمعی و قابلیت ارتقاء نیز برخوردار باشد. طی دهه های گذشته و با تغییراتی که در جامعه جهانی به وجود آمده است، نیاز به هوشمندسازی و مدرن سازی الگوهای حکمرانی بیش از پیش احساس می شود. بنابراین هدف از این مطالعه ارایه چارچوبی جامع و تحلیلی از گونه ای از حکمرانی است که علاوه بر بروزرسانی و هوشمندسازی مولفه های حکمرانی، باعث افزایش مشارکت اجتماعی در همه زمینه ها به ویژه در موضوع ژیوپلیتیک زیست محیطی شود. برای دستیابی به هدف مذکور، این پژوهش با مرور مطالعات صورت گرفته در زمینه های حکمرانی و متاورس و با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و با استناد به منابع کتابخانه ای انجام شد. در این تحقیق ضمن پرسش از چرایی حرکت از گونه سوم به گونه اول مختصات حکمرانی و همچنین لزوم بروزرسانی مولفه های ربع اول مختصات حکمرانی، با استفاده از صنعت نوظهور متاورس، مفهوم حکمرانی متاورسی تبیین و چارچوب تحلیلی آن در جهت رسیدن به شیوه ای از حکمرانی جامعه محور- نتیجه محور - بومی محور، استدلال میشود. سپس مدیریت مشارکتی ماخوذ از نگاه حکمرانی متاورسی مطرح و شیوه های کاربست این نوع از مدیریت در حل مسایل حوزه ژیوپلیتیک زیست محیطی به بحث گذاشته می شود.