میزان تاب آوری مراقبین خانوادگی سالمند در همه گیری کووید-19

زمینه و هدف:

 تعریف تاب آوری، توانمندی فرد در ایجاد تعادل زیستی و روانی در شرایط مخاطره آمیز است و به نوعی بازسازی خود با عواقب مبثت هیجانی، عاطفی و شناختی می دانند. به علت نقش بسیار مهمی که مراقبین خانوادگی در روند مراقبت از سالمندان مبتلا به کووید -19 دارند، توجه به سلامت و بهزیستی آن ها به عنوان مراقبین غیررسمی اهمیت یافته است. این مطالعه با هدف تعیین میزان تاب آوری مراقبین خانوادگی سالمند در بحران کووید-19 انجام شد.

روش بررسی:

 این مطالعه توصیفی تحلیلی بر روی 120 مراقب عضو خانواده سالمند مراجعه کننده به مراکز بهداشتی شهری شهر مشهد انجام شد. نمونه گیری به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ای و طی ماه های فروردین تا خرداد سال 1401 انجام شد. ابزار گردآوری اطلاعات پرسش نامه 2 قسمتی شامل اطلاعات جمعیت شناختی (سن سالمند و مراقب، جنسیت مراقب، تحصیلات مراقب، اشتغال مراقب، وضعیت تاهل و نسبت مراقب با سالمند) و پرسش نامه تاب آوری کانر و دیویدسون بود. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 23 و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی انجام شد.

یافته ها :

میانگین و انحراف معیار سن مراقبین و سالمندان تحت مراقبت به ترتیب 1/32±39/94 و 3/17±74/44 بود. کمترین و بیشترین سن برای مراقبین 20 و 74 سال و برای سالمندان تحت مراقبت 89 و 60 سال بود. نتایج نشان داد میانگین تاب آوری مراقبین شرکت کننده در این مطالعه 13/07±49/40 است که در حد پایین ارزیابی می شود. همچنین ارتباط معناداری بین نمرات تاب آوری با میزان تحصیلات (0/05> P)، وضعیت تاهل (0/001> P) و وضعیت اشتغال (0/05> P) وجود داشت. ضریب همبستگی بین متغیرهای تاب آوری مراقبین با سن مراقب (0/17=r) و سن سالمند (0/13=r) مثبت، اما در حد ضعیف بود.

نتیجه گیری:

 نتایج پژوهش حاضر نشان داد مراقبین خانوادگی یا غیررسمی مراقبت کننده از افراد سالمند در شهر مشهد از تاب آوری بالایی برخوردار نبودند. همچنین این پژوهش عوامل مرتبط با تاب آوری، از جمله میزان تحصیلات، وضعیت اشتغال، وضعیت تاهل را شناسایی و آشکار کرد که می تواند به ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی برای درک منابع موثر بر تاب آوری و برنامه ریزی های مراقبتی برای رشد تاب آوری و بالطبع بهبود کیفیت زندگی سالمندان کمک کند.