تاثیر مصرف تلفیقی ورمی کمپوست و کود مرغی در شرایط مختلف کم آبیاری بر رشد و عملکرد گیاه خیار

در این تحقیق به بررسی سطوح مختلف آب آبیاری، ورمی کمپوست و کود مرغی بر خیار پرداخته شد. آزمایش به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح کامل تصادفی انجام گرفت. تیمارها شامل 3 سطح کود مرغی (2، 4 و 8 تن در هکتار)، 3 سطح ورمی کمپوست (3، 6 و 9 تن در هکتار) و 3 سطح عمق آبیاری (100، 75 و 50 درصد نیاز آبی گیاه) بود. ورمی کمپوست و کود مرغی هر دو قبل از کاشت به خاک داده شد. برداشت محصول هر 3 روز یک بار انجام شد. وزن، قطر و طول میوه، طول بوته، درصد پروتیین و کلروفیل برگ در هر کرت به دقت اندازه گیری شد. همچنین عملکرد و بهره وری مصرف آب آبیاری در پایان فصل محاسبه شدند. نتایج نشان داد که تیمار آبیاری، کود مرغی و ورمی کمپوست بر پارامترهای اندازه گیری شده در سطح احتمال 1 و 5 درصد تاثیر معنی داری داشت. کاهش مصرف آب باعث کاهش عملکرد و اجزای عملکرد گردید اما از این نظر بین تیمار 100 و 75 درصد نیاز آبی گیاه تفاوت معنی دار مشاهده نشد. بیشترین مقدار عملکرد در تیمار 100 درصد نیاز آبی گیاه و مصرف 4 تن در هکتار کود مرغی و 6 تن در هکتار ورمی کمپوست به دست آمد که از این نظر با تیمار 75 درصد نیاز آبی تفاوت معنی دار مشاهده نشد. بررسی اثرات میزان آب آبیاری بر مقدار پروتیین ماده خشک میوه نشان داد بیشترین مقدار پروتیین ماده خشک میوه (31/56 درصد) در تیمار 75 درصد نیاز آبی به دست آمد و پروتیین ماده خشک در سایر تیمارها کمتر بود. در بررسی اثر متقابل ورمی کمپوست و کود مرغی بیشترین درصد پروتیین ماده خشک خیار در تیمار 4 تن در هکتار کود مرغی و 6 تن در هکتار ورمی کمپوست (42/58 درصد) حاصل شد. استفاده هم زمان 8 تن در هکتار کود مرغی و مصرف سطوح مختلف ورمی کمپوست درصد پروتیین ماده خشک را کاهش داد. اثر عمق آب آبیاری، کود مرغی و ورمی کمپوست و اثرات متقابل آن ها در سطح احتمال 1 و 5 درصد بر مقادیر کلروفیل a و b تاثیرگذار بود. با کاهش عمق آب آبیاری مقادیر کلروفیل a و b کاهش یافت. بیشترین مقدار کلروفیل a (63/0 میلی گرم بر گرم وزن تر) و کلروفیل b (36/0 میلی گرم بر گرم وزن تر) از تیمار 100 درصد نیاز آبی گیاه به دست آمد اما از این نظر با تیمار 75 درصد نیاز آبی تفاوت معنی دار نداشت. اثر متقابل ورمی کمپوست و کود مرغی نشان داد استفاده 4 تن در هکتار کود مرغی و 6 تن در هکتار ورمی کمپوست بیشترین تاثیر را بر مقادیر کلروفیل داشت. با توجه به نتایج به دست آمده می توان مقدار آب داده شده به گیاه را به  مقدار 75 درصد نیاز آبی گیاه کاهش داد و با مدیریت مناسب می توان بدون کاهش معنی دار عملکرد محصول، مقدار آب کمتری مصرف نمود. اثرات متقابل ورمی کمپوست و کود مرغی نشان داد در استفاده 6 تن در هکتار ورمی کمپوست برای جلوگیری از کاهش عملکرد و اجزای آن بایستی مصرف کود مرغی تا 4 تن در هکتار کاهش یابد؛ اما زمانی که سطوح بیشتر ورمی کمپوست (9 تن در هکتار) استفاده شود، مصرف کود مرغی باید تا 2 تن در هکتار کاهش یابد.