پیش بینی اضطراب بیماری کرونا براساس طرحواره های ناسازگار رهاشدگی، آسیب پذیری نسبت به ضرر و بیماری و حمایت اجتماعی ادراک شده

با توجه به اثرات جبران ناپذیر اپیدمی بیماری کرونا ویروس و عدم وجود هر گونه درمان یا پیشگیری قطعی و در نتیجه شیوع استرس و نگرانی زیاد در جامعه؛ هدف پژوهش حاضر، تعیین نقش طرح واره های ناسازگار رهاشدگی، آسیب پذیری نسبت به ضرر و بیماری و حمایت اجتماعی ادراک شده در اضطراب بیماری کرونا بود.

مطالعه حاضر از نوع توصیفی و همبستگی بود. جامعه پژوهش حاضر را پرسنل شبکه بهداشت شهرستان داراب در سال 1399 تشکیل دادند که 200 نفر از آن ها با روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه حمایت اجتماعی ادراک شده (زیمت و همکاران، 1998)، پرسشنامه طرح واره های ناسازگار اولیه (یانگ، 2003) و مقیاس اضطراب بیماری کرونا (علی پور، 1399) استفاده شد. داده ها با روش رگرسیون همزمان و گام به گام  و در نرم افزار SPSS نسخه 22 تحلیل شدند.

یافته ها نشان داد بین طرحواره ناسازگار رهاشدگی، آسیب پذیری نسبت به ضرر و بیماری و ادراک حمایت دیگران با اضطراب بیماری کرونا رابطه معنی داری وجود دارد (001/0<p). از سوی دیگر رابطه بین ادراک حمایت خانواده و دوستان با اضطراب بیماری کرونا معنی دار نیست. همچنین مشخص شد که تقریبا 31% واریانس مربوط به متغیر اضطراب کرونا به وسیله ی متغیرهای پیش بین تبیین می شود. نهایتا، از میان متغیرهای پیش بین، به ترتیب آسیب پذیری نسبت به ضرر و بیماری و طرحواره ناسازگار رهاشدگی بهترین پیش بینی کننده برای اضطراب بیماری کرونا کارکنان شبکه بهداشت است (001/0<p).

بنابراین، در بررسی عوامل موثر در اضطراب مراجعان، توجه به طرح واره های مذکور به مشاوران و روان شناسان پیشنهاد می گردد. همچنین، نقش دیگری مهم در سلامت در برنامه های آموزشی و درمانی در دوران شیوع بیماری کرونا در اولویت بگیرند.