نقش بیوراکتورها در مهندسی بافت غضروف: یک مطالعه مروری

یکی از مهم ترین اهداف مهندسی بافت غضروف، ایجاد و توسعه ایمپلنت های غضروفی در شرایط آزمایشگاهی است که پس از پیوند آن به محل آسیب دیده غضروفی، خواص غضروف طبیعی را نشان دهند. سه ترکیب اصلی مهندسی بافت غضروف شامل منبع سلولی ازجمله کندروسیت های اتولوگ گسترش یافته در محیط آزمایشگاهی و پیش سازهای مزانشیمی، داربست های زیستی که روی آن سلول ها کشت می شوند و بیوراکتور است که تلاش می کند تا شرایط فیزیکی و شیمیایی واقع در بدن موجود زنده را که در آن غضروف قادر است رشد نماید، بازسازی کند. اگرچه پیشرفت های زیادی در راستای توسعه ساختارهای غضروفی مفید جهت شرایط بالینی حاصل شده است، با این حال، ساختارهای غضروفی تولید شده فعلی، خواص فیزیکوشیمیایی نامناسب تری را نسبت به غضروف طبیعی نشان داده اند. یکی از دلایل این معضل، عدم توجه به نیروهای مکانیکی در کشت سلول غضروفی است. بیوراکتورها به عنوان وسیله ای تعریف می شوند که در آن ها فرایندهای بیولوژیکی یا بیوشیمیایی می توانند تحت شرایط کنترل شده ای، قرار گیرند. به عنوان مثال می توان پارامترها و شرایطی همچون pH، دما، عرضه مواد مغذی، تنش O2 و حذف مواد زاید را کنترل نمود. هدف این مطالعه، مطالعه نقش بیوراکتورها در مهندسی بافت غضروف، و بررسی برخی از مطالعات آزمایشگاهی و پیش بالینی انجام شده در زمینه مهندسی بافت غضروف با استفاده از بیوراکتور می باشد.