مقایسه روش های رقومی، جهت استخراج نقشه آبراهه ها (مطالعه موردی: منطقه خضرآباد، استان یزد)

ویژگی های ژیومورفولوژی در تغییر عکس العمل های یک حوضه آبخیز نقش اساسی دارد و می تواند بر پتانسیل فرسایش و رسوب زایی آبخیزها تاثیر گذار باشد. آبراهه ها در فرسایش آبی هم به عنوان بستر فرسایشی و هم به عنوان مسیر حمل رسوبات است. نقشه آبراهه های مورد استفاده، به طور عمده بر مبنای نقشه های رقومی توپوگرافی است. در این مطالعه، شبکه آبراهه های منطقه خضرآباد یزد که از مدل های رقومی ارتفاعی مختلف استخراج شده بود با شبکه آبراهه قابل استخراج از تصاویر ماهواره ای مقایسه شد. در بخش اول، از مدل های رقومی ارتفاعی ده متر، سی متر و مدل رقومی حاصل از نقشه توپوگرافی 1:50000 و نرم افزار آرک هیدرو استفاده شد. در بخش دوم نیز از تصاویر ماهواره ای، تکنیک های مختلف پردازش تصویر و شاخص هایNear Infra-Red, Leaf Water Content, Environment for Visualizing Image  استفاده شد. نتایج این تحقیق نشان داد که دقت نقشه های به دست آمده با استفاده از مدل رقومی ارتفاع، در مناطق کوهستانی 94/0 و در مناطق دشتی 93/0 است. همچنین تصاویر ماهواره ای، از شاخص Normalized Difference Vegetation Index شبکه آبراهه ای حاصل شد که در مناطق دشتی با ضریب کاپای 63/0 و میزان دقت کلی 47 درصد، بیشتر تحت تاثیر عوارض محیطی بود و در نشان دادن آبراهه ها توانایی کمتری داشت. شاخص NIR با دقت کلی 92 درصد، بیشترین تطابق را با شبکه آبراهه ای سازمان نقشه برداری داشت و در قسمت کوهستان نیز کمتر تحت تاثیر خطاهای ناشی از عوارض توپوگرافی قرار گرفت. شاخص LWC با دقت کلی 86 درصد و  ضریب کاپای 78/0، آبراهه های کمتری را نسبت به شاخص NIR در بخش دشت نشان داد. بررسی میزان دقت شاخص های مورد استفاده نیز نشان داد که این شاخص ها آبراهه ها را در مناطق دشتی بهتر از مناطق کوهستانی تشخیص می دهد و علت این امر، فقدان عوارض توپوگرافی و سایه در بخش دشت است که از ایجاد خطا در تشخیص آبراهه ها جلوگیری می کند.