همانند سنجی شخصیت پردازی بانوان در شاهنامه فردوسی و قصص قرآن کریم

شخصیت پردازی بانوی ایرانی در داستان ها و شعرها و نمایشنامه ها هنگامی مانا و پایا خواهد بود که از تراث فرهنگ ایرانی- اسلامی بهره برده باشد. در این راستا، این پژوهش در پی پاسخ به این پرسش است که در شخصیت پردازی بانوان در قصص قرآن کریم و داستان های شاهنامه فردوسی از چه زمینه ها و عواملی استفاده شده است؟ بر این اساس، با به کارگیری نظرگاه تطبیقی و روش توصیفی- تحلیلی در متون مذکور، چنین نتیجه گیری شده است که شخصیت بانوان به دو دسته ی بانوان نیک اندیش و بداندیش تقسیم شده است. بانوی نیک اندیش به ظواهر مادیات و اولویت آن متمایل نمی باشد و همچنین بر پیروی از آیین ها و سنت ها و اهمیت نهاد خانواده به ویژه نقش همسر و پدر تاکید می کند. در مقابل، بانوی بداندیش دارای شخصیتی است که فقط به مادیات و ظواهر آن تمرکز دارد و از این رهگذر، به خانواده و سنت و آیین متعهد و پای بند نمی باشد. در نهایت، شخصیت پردازی بانوان در متون مذکور بر اساس درون مایه دوگانه مادی گرایی و معنویت گرایی قابل بحث هستند.