اثربخشی زوج درمانی شناختی-رفتاری بر بی رمقی زناشویی و درماندگی آموخته شده زوجین

زندانی بودن ممکن است مایه کاهش احساس شادی و نشاط در روابط فرد و تعاملات خانوادگی وی گردد و زمینه ساز درماندگی آموخته شده و بی رمقی زناشویی شود. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی زوج درمانی شناختی-رفتاری بر بی رمقی زناشویی و درماندگی آموخته شده زوجین مراجعه کننده به مرکز مراقبت پس از برون رفت از زندان مرکزی اصفهان بود. روش پژوهش از نوع شبه آزمایشی، با پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش دربرگیرنده همه زوجین مراجعه کننده به مرکز مراقبت پس از برون رفت از زندان مرکزی اصفهان در سال 1399 بودند که از میان آنان 18 زوج دارای شرایط حضور در پژوهش به صورت در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در گروه آزمایش (9 زوج) و کنترل (9 زوج) جایگزین گردیدند. گروه آزمایش به مدت 9 جلسه هر جلسه 120 دقیقه تحت مداخلات زوج درمانی شناختی-رفتاری قرار گرفتند درحالی که گروه کنترل در فهرست انتظار قرار داشتند. ابزارهای جمع آوری داده ها دربرگیرنده پرسشنامه های درماندگی آموخته شده Quinless & Nelson (1988) و بی رمقی زناشویی Pinnes (1996) بود. تجزیه وتحلیل داده ها با به کارگیری تحلیل کوواریانس انجام شد. برآیندها نشان داد که تفاوت معناداری میان دو گروه آزمایش و کنترل در درماندگی آموخته شده و بی رمقی زناشویی وجود دارد. یافته ها نشان دادند که مداخله شناختی-رفتاری بر کاهش درماندگی آموخته شده و کاهش بی رمقی زناشویی زوجین تاثیر مثبت دارد (05/0>p). یافته های این پژوهش کارایی زوج درمانی شناختی-رفتاری را درباره درماندگی آموخته شده و بی رمقی زناشویی زوجین نشان می دهد و بنابراین پیشنهاد می شود روانشناسان و درمانگران از این روش جهت بهبود درماندگی آموخته شده و بی رمقی زناشویی زوجین استفاده نمایند.