قضایی شدن سامان دهی بی خانمانی در ایران: مطالعه موردی سامانسراهای اسلام شهر و لویزان

مقاله حاضر در پی بررسی فرایندهای اجرایی ساماندهی بی خانمان ها در سامانسراها و تاثیر قوانین بالادستی بر ماهیت این فرایندها و پیامدهای آنها است. پژوهش حاضر می کوشد نشان دهد که چگونه ذیل مصوبه سال 1378 شورای عالی اداری، بی خانمانی جرم انگاری شده، درنتیجه فرایند ساماندهی بی خانمانی در سامانسراها، قضایی شده و پیامدهای این قضایی شدن چه بوده است. به منظور دستیابی به این اهداف، از هر دو روش های کمی و کیفی استفاده شده است. مصوبه شورای عالی اداری و پرونده مددجویان سامانسراها تحلیل شده اند؛ همچنین با مددجویان سامانسرای لویزان، مصاحبه شده است و پرسش نامه نیز تکمیل شده و با کارکنان هر دو مرکز نیز، مصاحبه هایی صورت گرفته است. تحلیل مصوبه شورای عالی قضایی حاکی از جرم انگاری بی خانمانی در این مصوبه است و بررسی داده های به دست آمده از تحلیل پرونده ها و مصاحبه های صورت گرفته با مددجویان و کارکنان مراکز و مشاهدات صورت گرفته، حاکی از قضایی شدن فرایند ساماندهی بی خانمان ها در ادامه جرم انگاری بی خانمانی در مصوبه شورای عالی اداری است. قضایی شدن فرایند باعث به حاشیه رفتن جنبه های حمایتی مراکز مذکور شده و آن ها بیش از آنکه هویت حمایتی داشته باشند، ناخواسته هویت تنبیهی پیدا کرده اند و این امر موجب نارضایتی کارکنان و مددجویان شده است. ازاین رو ایجاد قوانینی جدید با هدف ساماندهی بی خانمانی ضروری به نظر می رسد.