عوامل موثر بر خودآگاهی هنری نگارگران مکتب اصفهان

اگر تشکیل یک حکومت ملی در لوای تشیع را مهم ترین دستاورد صفویان طی 254 سال بدانیم، پس بیراهه نیست اگر «فردیت هنری» و پیرو آن، «خودآگاهی هنری» را نیز شگرف ترین دستاورد نگارگران مکتب اصفهان برشمریم. عده ای از منتقدان و مورخان هنری هنگام بررسی نقاشی های مکتب اصفهان به «فردیت هنری» این نگارگران اشاره می کنند که تاکیدی بر خودآگاهی هنری آنان محسوب می شود. این نوشتار ضمن توصیف مفهوم «خودآگاهی هنری» به مهم ترین دستاوردهای آن نیز می پردازد که مهم ترین آنها عبارت است از کسب و بروز هویت مستقل هنرمند. از دیگر تاثیرات خودآگاهی و فردیت هنری نگارگران این دوران می توان از ترویج آثار مرقوم و تالیف تذکره ها و خودنوشت های نگارگران این عصر نظیر «قانون الصور» و «مجمع الخواص» نام برد که به غیر از ذکر احوالات خود به توصیف تحولات و گرایش های هنری زمانه نیز می پردازند. اما چه عواملی در بروز این خودآگاهی هنری دست داشته است؟ این نوشتار ضمن توصیف مفهوم خودآگاهی هنری، به بررسی عوامل مختلفی می پردازد که در رشد این پدیده نزد نگارگران مکتب اصفهان دست داشته اند. یافته های این پژوهش، معطوف به بررسی نتایج خودآگاهی مزبور در برخی از نگاره های اساتید مکتب اصفهان است. نگارگران این عصر ضمن تجربه گرایی و تثبیت سلیقه هنری خویش از بازارهای هنری خارج از مرزهای ایران نظیر هندوستان و امپراتوری عثمانی غافل نبودند و آثارشان را به آنها نیز می فروختند. روش تحقیق این مقاله توصیفی-تحلیلی و شیوه گردآوری اطلاعات آن کتابخانه ای بوده است، نمونه های کتاب آرایی و نگاره های آن نیز به شیوه گزینشی بوده و منحصرا به منتخبی از نگاره های مکتب اصفهان اختصاص دارد.