بررسی وجوه مشترک سبک شناسی در تالیفات معماری معاصر ایران

بیان موضوع:

 پژوهش، بررسی شیوه های سبک شناسی و استخراج شاخصه های مشترک در تالیفات معماری معاصر ایران است.سبک شناسی یکی از شیوه های ساده سازی و دسته بندی آثار است. با هدف استخراج چنین اشتراکاتی، سوال »درصورت احرازوجوه مشترک میان شیوه های سبک شناسی در تالیفات معماری معاصر، تعداد و ترکیبشان چگونه است؟« و فرضیه »اجتنابناپذیر بودن وجود شیوه هایی مشترک و قابل دسته بندی بودن آن در سبک شناسی معماری معاصر«، از ارکان پژوهش هستند.

استخراج و دستیابی به ساختاری منسجم برای سبک شناسی معماری معاصر ایران بر اساس الگوهای بکارگرفته شده درمتون تالیفی این حوزه و ارایه الگوی جامع نظری برای دسته بندی آثار شاخص معماری معاصر ایران.

پژوهش پس از مطالعه کتابخانه ای و دسته بندی آثار 18 گانه تالیفی معاصر و پس از بررسی اشتراکات و تمایزات شیوه هایسبک شناسی، عوامل اصلی را شناسایی میکند. پژوهش کیفی است با راهبرد تفسیری، که با روش تاریخی و بکارگیری شیوهاستدالل استقرایی- قیاسی پس زمینه اشتراکات سبک شناسی در تالیفات معماری معاصر ایران را تبیین میکند.

با تلخیص مستندات و با بهره گیری از نقاط مشترک سبک شناسانه، دسته بندی هشت گانه ای برای شیوه های سبک شناسی متون معماری معاصر تبیین می شود که در قیاس با سبک شناسی های مشابه از پیچیدگی بسیاری برخوردار است. در اینمیان می توان به سادگی سبک شناسی دوالند ویلبر و محمدکریم پیرنیا اشاره کرد. در مقایسه با سبک شناسی تاریخی، سبکشناسی روایی که براساس رخدادهای غیرمعماری و ناخواسته بیان شده است بسیار پیچیده و مبهم است.