استعاره عنصری از بعد زبانی معماری، تطبیق و کلام شاعرانه؛ به تعبیر آلبرتو پرز-گومز

در قرن هفدهم دکارت نگاه ها را از عینیت به ذهنیت معطوف کرد؛ در تداوم آن معماری مدرن به طور معمول با مفهوم انتزاع گره خورده است و کمتر می توان از معناگرایی و نشانه پردازی در فرم های مدرن نسبت به دوران های قبل، سراغ گرفت. در این مقاله سعی شده است ارتباطاتی بین زبان شاعرانه و معماری مدرن برقرار شود. استعاره با زبان و تفکر در معنای عام آن آمیخته است. معمار، با پذیرش استراتژی هایی که از زبان استعاره استفاده می کنند، شروع به طراحی مکان های مرتبط با فرهنگ می کند. فرم معماری با بیان استعاری فرهنگ، طبیعت و تاریخ معنامند می شود. روش تحقیق از نوع تحلیلی، توصیفی و کیفی است؛ پرسش اصلی تحقیق این است که «چگونه می توان با زبان شاعرانه و عنصر استعاره از بحران های معماری مدرن رهایی یافت؟». به منظور پاسخ به این پرسش، صداهای معماری، صدای معمار و کاربرد استعاره در معماری بررسی شد. سپس به کمک گونه بندی انواع استعاره در معماری به سه شکل محسوس، نامحسوس و ترکیبی، به بررسی نمونه های معماری معاصر پرداخته شد تا نمودهایی از استعاره های محسوس یا نامحسوس در آثار بررسی شود.نتبجه این پژوهش نشان می دهد، راه نجات برای برون رفت از بحران های معماری مدرن که در پنجاه سال اخیر با آن مواجه شده است، درگیر کردن هرمنوتیک و توجه به زبان شاعرانه، در معماری است.