جایگاه علم فقه در شناخت هنر اسلامی

از جمله سوال های مهم در نسبت میان فقه و هنر این است که علم فقه در شناخت هنر اسلامی چه جایگاه و موقعیتی دارد؟ آیا فقه در تبیین و تشخیص ویژگی های هنرهای اسلامی، سبک و اسلوب آن ها جایگاهی دارد؟ آیا با فقه می توان به تبیین و تعریفی از فرم و محتوای هنرهای اسلامی و عناصر و ویژگی های مشترک هنر اسلامی دست یافت؟ یا علم فقه با بیان قلمرو حلال و حرام در فعل مکلف، که مسیر مجاز و مشروع حرکت هنرمند مسلمان را بیان می دارد، امری لازم است؟ آیا این علم، جدای از شناخت قلمرو مشروع و مجاز هنرهای اسلامی، برای تبیین ویژگی ها و خصوصیات هنرهای اسلامی - در فرم و محتوا - کافی نیست و نمی توان به آن بسنده کرد؟ به نظر می رسد علم فقه با تعیین حدود و چارچوب هایی که پیش روی هنرمند می گذارد، به منزله آغاز حرکت به سوی تعریف هنر اسلامی است. اما ترسیم و توصیف خصوصیت های هنر اسلامی را باید از دیگر تعالیم دینی انتظار داشت؛ یعنی خصوصیت ها، سبک، سیاق و شیوه هنر اسلامی را می توان از قرآن، روایت ها یا سنت اعتقادی و عرفانی استخراج کرد و بر این اساس تعریفی پیشینی از هنرهایی که با روح تعالیم اسلامی سازگاری دارد، ارایه داد.