اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر بازداری رفتاری و خوداثرمندی در کودکان مبتلا به اختلال یادگیری خاص

اختلال یادگیری خاص از مهم ترین اختلال‎های دوران مدرسه است که حدود 2 تا 10 درصد از کودکان مبتلا به این اختلال هستند.

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر بازداری رفتاری و خوداثرمندی در کودکان مبتلا به اختلال یادگیری خاص بود.

روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش‎آزمون- پس‎آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان دختر ابتدایی 10 تا 12 ساله مراجعه کننده به مرکز اختلالات یادگیری آموزش و پرورش شهر بابل در سال 1400 بود (207 نفر)، که تعداد 30 نفر از آنان به صورت در دسترس انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. جهت گردآوری داده ها از آزمون برو/ نرو (بازداری رفتاری) هافمن (1984) و پرسشنامه خوداثرمندی موریس (2001) استفاده شد. برنامه درمان شناختی رفتاری در 10 جلسه 45 دقیقه ای براساس مدل سیلر (2008) صرفا بر روی گروه آزمایش اجرا شد. داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره (مانکوا) و نرم افزار SPSS نسخه 18 مورد تحلیل قرار گرفت.

نتایج نشان داد بین نمرات پیش آزمون و پس آزمون دو گروه آزمایش و کنترل در بازداری رفتاری و خوداثرمندی در کودکان مبتلا به اختلال یادگیری خاص تفاوت معنی داری وجود دارد (0/01>P). به طور کلی درمان شناختی رفتاری بر بازداری رفتاری و خوداثرمندی در کودکان مبتلا به اختلال یادگیری خاص تاثیر معنی داری داشت (0/01>P).

نتیجه‎ گیری: 

مطابق با یافته ها درمان شناختی رفتاری بر بازداری رفتاری و خوداثرمندی در کودکان مبتلا به اختلال یادگیری خاص موثر بود؛ بنابراین توجه به نقش درمان شناختی رفتاری در ایجاد تغییرات در سیستم بازداری رفتاری و خوداثرمندی تلویحات درمانی مهمی را در بر دارد.