ارزیابی جایگاه ارتباطات در برنامه های چهارم تا ششم توسعه ایران

هدف این پژوهش ارزیابی جایگاه ارتباطات دربرنامه های چهارم تا ششم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی درایران ودر دو دولت محموداحمدی نژاد وحسن روحانی است. دراین تحقیق با مروری کوتاه بر شیوه های حاکم برنوع نگرش برنامه نویسان پیرامون «توسعه ارتباطات»و«ارتباطات توسعه» با استفاده از روش کیفی بحث متمرکزگروهی به کسب آراء کارشناسان باتجربه برنامه های چهارم،پنجم وششم توسعه در دو دولت اصولگرا واصلاح طلب، در طی حدود12سال پرداخته شد.یافته های پژوهش نشان دادکه. متاسفانه در ایران چه قبل از انقلاب و چه پس از پیروزی انقلاب اسلامی دربرنامه ریزی های توسعه بدون توجه به تاثیر ارتباطات درتحولات اجتماعی،اقتصادی وفرهنگی جامعه، به جایگاه ارتباطات برای توسعه کشور دربرنامه ها توجه کافی ووافی نشده است. نیازجامعه به شبکه ملی اطلاعات برای گریز از تهدیدات خارجی به عنوان یک ضرورت مطرح است اما برنامه ششم توسعه همچون برنامه های قبلی زمان بندی ونحوه اجرای این شبکه را درحوزه سوادرسانه ای کاربران ،مشخص نکرده است.باید توجه داشت که توسعه بدون حضورآگاهانه ومشارکت آحاد جامعه امکان پذیرنیست واز این رو لازم است درنوع نگرش برنامه نویسان تغییر وتحولی اساسی بوجود آید تا آن ها به« ارتباطات برای توسعه» به جای« توسعه ارتباطات» بپردازنتد و تنها به تهیه امکانات فنی توجه نکنند.ازنظر کارشناسان اولویت اول درارزیابی برنامه ها توجه به نیاز جامعه یعنی ایجادشهرهوشمنداست دربرنامه توسعه باید به ایجاد شهرهوشمند توجه کرد.