ارتباط متقابل بیماری های خود ایمن و سرطان

در دهه های اخیر شیوع بیماری های خود ایمن و سرطان که ناشی از عدم تعادل در پاسخ های ایمنی هستند افزایش چشمگیری داشته است. نوعی ارتباط  قوی، پویا و دو طرفه بین خود ایمنی و سرطان وجود دارد، اگرچه سازوکارهای اساسی این ارتباط هنوز بطور کامل مشخص نشده است. عواملی نظیر راهکارهای درمانی به کار گرفته شده در درمان سرطان و بیماری های خود ایمن، ژنتیک، اپی ژنتیک، سایتوکاین های التهابی و ضد التهابی، قطبیت پذیری لنفوسیت ها، مکانیسم بیماری و میکروبیوتای همزیست در میزبان نقش مهمی در این ارتباط متقابل دارند. مطالعات اخیر حاکی از شیوع و بروز بیشتر سرطان ها و بدخیمی ها در خود ایمنی های سیستمیک هستند. یکی از دلایل مهم این ارتباط، التهاب مزمن و سیستمیکی است که این افراد متحمل هستند. علاوه بر این تحریک مزمن سیستم ایمنی نیز منجر به خستگی و بی پاسخی سیستم ایمنی می شود که شرایط را برای بروز سرطان مساعد می کند.
در حال حاضر مطالعات نشان داده اند درمان های مختلفی نظیر مهارکنندگان ایست بازرسی (ICI)، آنتی بادی های مونوکلونال و ایمونوتراپی انتقالی که برای بیماران مبتلا به سرطان و بدخیمی ها انجام می شوند منجر به ایجاد عوارض جانبی مرتبط با ایمنی (irAEs) مانند بیماری های خود ایمن می شوند. یکی از دلایل مهم بروز این عوارض جانبی، القای پاسخ های ایمنی علیه بافت توموری متعاقب ایمونوتراپی است که به طور نا به جا سبب آسیب بافتی، از بین رفتن تحمل به خودی و القای خود ایمنی می شود.
به نظر می رسد ارتباط متقابل مهمی بین فرایند های مرتبط با توسعه خودایمنی و سرطان وجود دارد. با توجه به اطلاعات محدود در این زمینه، بهتر است مطالعات در زمینه شناسایی بیومارکر ها، پلی مورفیسم ها، عوامل ژنتیکی و اپی ژنتیک پیش بینی کننده برای ارزیابی این ارتباط متقابل افزایش یابد تا بتوان از بروز توام بیماری های خود ایمن و سرطان جلوگیری نمود. علاوه بر این، با تولید مدل های حیوانی و القای توام بیماری خود ایمن و بدخیمی مربوطه می توان عوارض جانبی مرتبط با درمان را  قبل از تجویز دارو به بیمار پیش بینی کرد.