مقایسه اثر شش هفته تمرین هوازی و مقاومتی بر بیان ژن miR - 373 موش های نر مبتلا به کاردیومیوپاتی دیابتی

عامل اصلی مرگ و میر بیماران دیابتی، کاردیومیوپاتی است. تمرین ورزشی منظم سبب بهبود مقاومت به انسولین و کاهش مرگ و میر بیماران دیابتی می گردد. هدف از انجام این تحقیق مقایسه اثر شش هفته تمرین هوازی و مقاومتی بر بیان ژن miR-373  موش های نر مبتلا به کاردیومیوپاتی دیابتی بود.

24 موش نر نژاد ویستار با میانگین وزن 20±200 گرم و سن 8 هفته، پس از القای دیابت (با تزریق 50 میلی گرم بر کیلوگرم STZ) به طور تصادفی در چهار گروه 6 تایی (شم، کنترل، تمرین مقاومتی و تمرین هوازی) طبقه بندی شدند. یک گروه سالم (n : 6) نیز جهت مقایسه با گروه دیابتی در نظر گرفته شد. پروتکل های ورزشی مقاومتی (راه رفتن بر روی نردبان عمودی) و هوازی (دویدن بر روی تردمیل) به مدت 6 هفته (5 روز در هفته) اجرا شد. با استفاده از PCR-Real Time بیان ژن miR-373گروه های مختلف مورد ارزیابی قرار گرفت. با توجه به طبیعی بودن توزیع داده ها از آزمون آماری One Way Anova و آزمون T همبسته استفاده شد. داده های بیان ژن با روش GapDh و روش (∆∆CT )- 2 نرمال شدند.

هر دو پروتکل تمرینی منجر به کاهش معنادار (05/0P ≤) گلوکز خون ناشتا (FBS) و شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR%) شدند. VO2peak (1/0 P:) گروه هوازی و 1RM (73/0 P:) گروه مقاومتی افزایش معناداری پیدا کردند. سطح بیان ژن miR-373 در گروه کنترل و شم دیابتی نسبت به گروه سالم کاهش اما در هر دو گروه تمرینی افزایش یافت. اما این افزایش معنادار نبود (05/0P >).

تمرین هوازی و مقاومتی به ترتیب توان هوازی و قدرتی گروه های تمرینی را بهبود بخشید. ضمنا هر دو تمرین منجر به بهبود عوارض دیابت (سطح بیان miR-373 را افزایش دادند) شدند اما تمرین هوازی سبب بهبود مطلوب تر عوارض کاردیومیوپاتی دیابتی شد.