رابطه اوقات فراغت توانمند محور و تعارض کار- خانواده با میانجیگری تاب آوری روانی پرستاران زن

کیفیت فعالیت های اوقات فراغت، در سبک زندگی امروز، می تواند گره گشای برخی استرس های ناشی از شغل باشد. بر همین اساس هدف پژوهش، بررسی ارتباط بین اوقات فراغت توانمند محور و تعارض کار- خانواده با میانجی گری تاب آوری انجام شد.

روش تحقیق حاضر از نوع پژوهش توصیفی- همبستگی است. جامعه آماری شامل پرستاران بیمارستان های منطقه 2 تهران بود. حجم نمونه برابر 210 نفر از پرستاران این منطقه بود که به روش خوشه ای و تصادفی انتخاب شدند. ابزار جمع آوری پژوهش شامل پرسش نامه تعارض کار-خانواده کارلسون و همکاران (2000)، پرسش نامه محقق ساخته اوقات فراغت توانمندمحور و پرسش نامه تاب آوری کونور و دیویدسون (2003) بود. داده های این پژوهش با استفاده از مدل یابی تحلیل مسیر با استفاده از نرم افزار لیزرل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

داده ها نشان داد که اوقات فراغت مبتنی بر خرد و تعالی موجب افزایش تاب آوری می شوند و به واسطه افزایش آن می توانند موجب کاهش تعارض کار-خانواده شوند. در واقع، توانمندی های مبتنی بر خرد و تعالی نتوانسته اند اثر مستقیم بر تعارض کار-خانواده داشته باشند، بلکه این اثرگذاری به صورت غیرمستقیم و به واسطه تاب آوری بود. در عین حال، اوقات فراغت مبتنی بر انسانیت، شجاعت و میانه روی اثر معناداری بر تاب آوری و تعارض کار - خانواده ندارند.

به طور کلی می توان نتیجه گرفت که تاب آوری روانی پرستاران زن نقش واسطه ای در رابطه بین اوقات فراغت توانمند محور و تعارض کار- خانواده دارد و می توان با بهبود اوقات فراغت، سطح تعارض کار- خانواده را تحت تاثیر قرار داد.