داربست هیدروژلی شبکه ای شده با باریکه الکترون از پلیمرهای طبیعی و سنتزی: سنتر و مشخصه یابی

فرضیه: 

در سال های اخیر، به دلیل تشابه مشخصه های داربست های هیدروژلی با ماتریس برون یاخته ای بافت های مختلف، توجه به تهیه و ارزیابی آن ها در مهندسی بافت رشد فزاینده ای داشته است. از میان روش های مختلف تهیه هیدروژل، استفاده از تابش یوننده دارای چند برتری است، زیرا به واکنشگرهای شیمیایی نیاز ندارد و محصول می تواند به شکل نهایی تابش دهی شده و هم زمان با شبکه ای شدن با تابش دهی سترون شود. در این پژوهش، اصلاح شیمیایی با گلیسیدیل متاکریلات و آمیخته سازی فیزیکی با پلی(وینیل الکل) برای تهیه داربست های هیدروژلی بر پایه پلی ساکاریدها، کتیرا و کربوکسی متیل کیتوسان به کمک تابش باریکه الکترون، ارزیابی شد. 

برای تهیه داربست هیدروژلی، ابتدا پلیمرهای طبیعی کتیرا و کربوکسی متیل کیتوسان با گلیسیدیل متاکریلات عامل دار شدند و در ادامه محلول های آمیخته ای پلیمرهای اصلاح شده و پلی(وینیل الکل)، در معرض باریکه الکترون قرار گرفتند. سپس شکل شناسی، محتوای ژل، رفتار تورمی، استحکام فشاری، خواص ریولوژیکی و زیست سازگاری هیدروژل ها بررسی شد.

کتیرای عامل دارشده با گلیسیدیل متاکریلات و کربوکسی متیل کیتوسان در محلول آبی و در معرض باریکه الکترون شبکه ای شدند. آمیخته سازی پلی (وینیل الکل) با پلیمرهای اصلاح شده، موجب تشکیل شبکه پلیمری درهم نفوذی با استحکام فشاری، مدول ذخیره و مقدار تورم افزایش یافته شد. محتوای ژل هیدروژل ها بسته به دز تابش دهی و ترکیب درصد پلیمرها در  حدوده %65 تا %98 متغیر بود. در آزمون های استحکام فشاری و ریولوژی، هیدروژل ها رفتار گران روکشسان و خاصیت بازیابی کشسانی مناسبی نشان دادند. استحکام فشاری هیدروژل های تولیدشده از آمیخته فیزیکی پلیمرها در محدوده  1414kPa-1200بود. زنده مانی یاخته های مزانشیمی انسانی تماس یافته با عصاره هیدروژل، پس از 24 و 72h  گرم خانه گذاری بیش تر از %85 بود. با توجه به این نتایج، هیدروژل های شبکه پلیمری درهم نفوذی تولیدشده در این مطالعه می توانند به عنوان گزینه امیدوارکننده برای ارزیابی بیشتر به ویژه مهندسی بافت غضروف پیشنهاد شوند.