تحلیل پایداری محلات با قابلیت پیاده روی (موردمطالعاتی: محله چرنداب در شهر تبریز)

امروزه به رغم پیشرفت تکنولوژی و گسترش شتابان شهرنشینی، شهرها بخصوص محلات شهری با مشکلات عدیده ای روبرو هستند. استفاده از وسایل نقلیه موتوری به جای پیاده روی، در دنیای امروزی تبدیل به یک هنجار شهرنشینی شده است و در پی آن مسکن های پراکنده با هسته های متعدد در خارج از محور پیاده روی احداث گردیده که توسعه گسترده و سبک زندگی ناپایدار را به دنبال داشته است؛ در این رابطه محلات، پایداری و جذابیت خودشان را از نظر زندگی سالم از دست داده اند ، به نظر یکی از راه حل ها، استفاده از قابلیت پیاده روی محلات است که می تواند به ارتقا کیفیت محلات از منظر پایداری منجر شود. هدف از پژوهش حاضر، تحلیل پایداری محلات با تمرکز بر قابلیت پیاده روی با توجه به نیازهای شهروندان از نظر کیفیت زندگی در محله چرنداب شهر تبریز می باشد و به دنبال پاسخ این سوال است که آیا برنامه ریزی و طراحی محله با قابلیت پیاده روی به پایداری محله چرنداب منجر شده است؟ روش تحقیق ترکیبی از کمی و کیفی با استفاده از راهبردهای همبستگی و تحلیل محتوا و ابزارهای پرسشنامه و مصاحبه است. حجم نمونه پرسشنامه از طریق فرمول کوکران بدست آمد و برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزار SPSS و Amos استفاده گردید، حجم نمونه مصاحبه ، 12 نفر از متخصصین تعیین و برای تحلیل داده ها از نرم افزار  Maxqdaبهره گرفته شد. یافته ها نشان داد، از نظر ساکنین در پایداری محله چرنداب با قابلیت پیاده روی، عامل حق انتخاب بیشترین و عامل پاسخگویی مکان کمترین تاثیر را داشته است و نیز بین ادراک منفی و ادراک مثبت متخصصان تفاوت معناداری وجود دارد. بنابراین شرایط موجود طراحی محله چرنداب فاقد بستر مناسب و امکان ترغیب زیست مبتنی بر پیاده مداری و زندگی پایدار است. با توجه به نتایج پرسشگری ساکنین و مصاحبه متخصصین، به منظور پایداری محلات بکار بردن اصل سازگاری در طراحی محله با قابلیت پیاده روی با تاکید بر حق انتخاب کاربران موثر و ضروری است.