طراحی در بافت روستاهای تاریخی با رویکرد معماری میان افزا (مورد: طراحی اقامتگاه بوم گردی و گردشگری سپورغان شهرستان ارومیه)

معماری میان افزا به عنوان رویکردی عملی در جهت ایجاد ساختارها و سازمان های جدید برای تامین فضاهای قابل استفاده در بافت های تاریخی همواره مطرح بوده است که برخاسته از گرایش های توسعه شهری می باشد و می تواند به عنوان رویکرد طراحی در بافت های تاریخی روستاها نیز مورداستفاده قرار گیرد. این پژوهش برای یافتن پاسخ به این سوال که"با توجه به رویکرد معماری میان افزا چگونه می توان در بافت تاریخی و سنتی روستاهای تاریخی مداخله کرد؟" انجام شده و با این فرض که به کارگیری مدل می تواند باعث تاثیر عوامل چندوجهی موثر در طراحی در بافت روستایی گردد وعدم کاربست آن غفلت از برخی مولفه های موثر در این طراحی را در بر خواهد داشت. این امر ضرورت تدوین دستور کار برنامه ریزی طراحی در بافت روستاهای تاریخی برای  بهره گیری از زیرساخت ها و ظرفیت های موجود لازم می نماید. بدین ترتیب هدف پژوهش حاضر دست یابی و تدوین مدل دستور کار برنامه ریزی طراحی بر اساس اصول معماری میان افزا در بافت روستاهای تاریخی و کاربست آن در نمونه موردی است. روش تحقیق این پژوهش از نوع کیفی-کمی است. در این میان مولفه ها و الگوهای زمینه گرایی، شاخصه های فیزیکی و چندوجهی توسعه میان افزا و همچنین رویکردهای طراحی بناهای میان افزا در حوزه معماری در جهت نیل به این هدف موردبررسی و تحلیل قرار گرفت و مدل مستخرج از مبانی نظری به جهت آزمون برای طراحی اقامتگاه بوم گردی و گردشگری در روستای سپورغان شهرستان ارومیه به کار گرفته شده است. یافته های تحقیق نشان می دهد به کارگیری این مدل طراحی می تواند باعث تاثیر عوامل چندوجهی موثر، ازجمله الگوهای کالبدی-معماری و الگوهای محیطی-عملکردی در طراحی در بافت روستایی شده که علاوه بر حفظ ارزش های میراث معماری زمینه با طبیعت آن نیز هماهنگ گردد.