واکاوی بسترهای تاریخی آشنایی اروپائیان با فرهنگ ایرانی و زبان فارسی

در طول تاریخ، ملت ها از راه های گوناگون با فرهنگ ها و زبان های یکدیگر آشنا شده اند. این آشنایی بین فرهنگی گاه از طریق جنگ و تحمیل زبان و فرهنگ ملت مسلط بر ملت شکست خورده و گاه از طریق تعاملات تجاری یا مذهبی صورت می گرفت. در دنیای امروز که دیپلماسی سیاسی ابزاری راهبردی برای ایجاد تعاملات مختلف میان ملت ها است، نقش دیپلماسی فرهنگی در ایجاد و تسهیل این روابط نیز از اهمیت بالایی برخوردار است. بی شک یکی از راه های مهم ایجاد روابط فرهنگی، دیپلماسی فرهنگی قوی، شناخت این تعاملات فرهنگی- تاریخی است. پژوهش حاضر به بررسی تاریخی ریشه های آشنایی ایران و اروپا می پردازد تا دریابد اروپایی ها چگونه و از چه راه هایی با فرهنگ ایرانی آشنا شدند. بدین منظور، مبانی آشنایی فرهنگی ایرانیان و اروپاییان از نظر تاریخی در سه دوره بررسی شد: دوره اول، از سال 550 میلادی تا زمان ورود اسلام در ایران. دوره دوم، از قرن هفتم میلادی تا آغاز قرن هفدهم میلادی و دوره سوم، از قرن هفدهم تا به امروز را شامل می شود. خواست این مقاله بررسی دلایل و نحوه این آشنایی در دوره های مذکور است. این سه دوره تاریخی به طور قطع از نظر مدت زمان، میزان تبادلات فرهنگی و نوع اظهارات رد و بدل شده با یکدیگر متفاوت هستند. از این رو ابتدا دلایل و راه های ایجاد تعاملات در هر دوره بررسی شد و سپس نتایج این آشنایی فرهنگی از منظر تاریخی ارایه شد. روش تحقیق در این مقاله روش تاریخی مبتنی بر منابع و اسناد کتابخانه ای است.