تداخلات دارویی در کلینیک درمانی مبتلایان آلزایمری

بیماری آلزایمر (AD) یک اختلال عصبی پیش رونده است که به تدریج منجر به کاهش حافظه و سایر عملکردهای فکری، تغییر در شخصیت و اختلالات رفتاری می شود. با افزایش سریع جمعیت در جهان توسعه یافته، زوال عقل ناشی از بیماری آلزایمر در حال تبدیل شدن به یک مشکل اجتماعی و اقتصادی رو به رشد است. در اروپا، تعداد تخمین زده شده بیماران مبتلا به زوال عقل بیش از شش میلیون نفر است و بیش از نیمی از این بیماران به بیماری آلزایمر مبتلا هستند. علی رغم پیشرفت های عمده در درک ما از پاتوژنز اساسی، اساس بیولوژیکی AD هنوز به طور کامل شناخته نشده است. از آنجایی که شکست ترکیباتی که آمیلویید بتا را در کارآزمایی های بالینی هدف قرار می دهند به طور مکرر گزارش می شود، فرضیه آبشار آمیلویید غالب از نظر علیت آن مورد تردید قرار گرفته است. سایر علل احتمالی نیز در حال ظهور هستند، در حالی که داروهای جدید در حال حاضر به فوریت مورد نیاز است. مواد دارویی ثبت شده برای درمان بیماری آلزایمر بررسی می شود. آن ها به گروهی از مهارکننده های کولین استراز (دونپزیل، ریواستیگمین، گالانتامین، تاکرین) یا آنتاگونیست های گیرنده های NMDA (ممانتین) تعلق دارند. برخی از محبوب ترین مکمل های غذایی، مشتق شده از گیاهان یا حیوانات نیز ارایه شده است. علاوه بر این، امیدوارکننده ترین مواد دارویی مصنوعی و بیولوژیکی در حال توسعه را ارایه می کنیم که تحت فاز II یا فاز III آزمایش های بالینی قرار می گیرند. تداخلات احتمالی این داروها با سایر داروها و مکمل های در کلینیک و بالین مورد بررسی قرار گرفت، به طوری که عوارض ناخواسته ای ناشی از آن ها در سیر درمان بیمار تاثیر معناداری به همراه دارد.